Προς τη λίμνη

Αντιµετωπίζοντας το τέλος του πολιτισµού, όταν ξεσπά µια τροµακτική επιδηµία, µια οµάδα ανθρώπων ρισκάρει τη ζωή, την αγάπη και την ανθρωπιά της σε έναν βάναυσο αγώνα για επιβίωση. Δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύµα, τα χρήµατα έχουν χάσει την αξία τους, το χάος και η ανοµία κυριαρχούν παντού, συµµορίες λυµαίνονται τα πάντα, τα µέσα ενηµέρωσης πανικοβάλλονται. Όσοι δεν έχουν ακόµη µολυνθεί αγωνίζονται απεγνωσµένα να βρουν τρόφιµα και καύσιµα. Η πόλη βρίσκεται σε καραντίνα. Όλες οι είσοδοι είναι κλειστές. Φεύγοντας µακριά, ο Σεργκέι, µαζί µε τη σύντροφό του, τον γιο της, τον δικό του γιο, την πρώην σύζυγό του, τον πατέρα του και τους γείτονές τους πηγαίνουν προς τη λίµνη. Εκεί, σε ένα µικρό έρηµο νησί, θα προσπαθήσουν να κρυφτούν σε ένα καταφύγιο για να γλιτώσουν από την απειλή µόλυνσης. Με φόντο µια τροµερή παγκόσµια καταστροφή, εξελίσσεται ένα σκληρό οικογενειακό δράµα. Άνθρωποι που κανονικά δε θα βρίσκονταν ποτέ κάτω από την ίδια στέγη πρέπει τώρα να ενωθούν για να ξεφύγουν από την εντεινόµενη επιδηµία. Στον δρόµο θα αντιµετωπίσουν διάφορους κινδύνους και θα µάθουν όχι µόνο να επιβιώνουν, αλλά και να συγχωρούν. Πού πηγαίναµε; Γιατί πηγαίναµε; Ήταν σωστή αυτή η απόφαση που είχαν πάρει άλλοι για µένα; Είχα κάνει το σωστό όταν συναίνεσα χωρίς να πω λέξη; Όταν εγκατέλειψα χωρίς να διαµαρτυρηθώ το µοναδικό µέρος όπου µπορούσα να νιώσω ασφαλής, ενώ όλοι αυτοί οι άνθρωποι γύρω µου ετοίµαζαν δείπνο, έβλεπαν τις ειδήσεις, έκοβαν ξύλα και περίµεναν να περάσει η επιδηµία, σίγουροι ότι θα τέλειωνε σύντοµα; Η δική µου πραγµατικότητα –το βιαστικό πακετάρισµα, οι πυροβολισµοί, ένα νεκρό σκυλί, µια αφήγηση για µια πόλη που πέθαινε– χωριζόταν από τη δική τους µε ένα αδιαπέραστο παραπέτασµα: Μπορούσα να τους δω µέσα απ’ αυτό, αλλά δεν µπορούσα να τους αγγίξω, δεν µπορούσα να µείνω µαζί τους, απλώς περνούσα από µπροστά τους, µε τον γιο µου να κάθεται πίσω µου, και το µόνο που αισθανόµουν ήταν αβάσταχτη µοναξιά.