Η ανάσα των δίπλα

Έναν τίποτε είμαστεν τζαι θαρκούμαστεν ότι εννά φάμεν τον κόσμον ούλλον. Ξέρετε τόσα μα δεν γνωρίζετε ότι ακόμα και οι Βασιλείς κλάνουν. Είδε ξαφνικά μια μπότα να τον κλοτσά και υποκόπανους όπλων να τον χτυπάνε, τον τράβηξαν σαν σακί για να τον παρατήσουν μαζί με άλλους σένα χωράφι κάτω από τον ανελέητο ήλιο, το αίμα έτρεχε. Τρώγανε κοτόπουλο Κιέβου, γαρίδες και φυσικά σούπα μπορς παρακολουθώντας τους ντόπιους, εντελώς παλαιομοδίτες κι αυτοί μέσα στα γκρίζα τους κοστούμια, να χορεύουν σπαρακτικά σαχλά ποπ τραγουδάκια του συρμού, κουνώντας γοφούς, χέρια, πόδια τόσο έντονα, λες κι είχαν ξεχαρβαλωθεί. Τόσο κοινότοπα όλα τούτα, ελαφριά σαν ζωή «Merry Christmas, Merry Christmas, Άγιε Βασίλη», φώναξε κοροϊδευτικά κι έβγαλε τη γλώσσα στον εχθρό του, «Μέγι Κίμας», τον ακολούθησε η μικρή κι άρχισαν πάλι να γελάνε βγάζοντας τις γλώσσες τους στον άγιο.