Εδώ είν’ ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ

Τα σύνορα για άλλους είναι γραμμές στο χάρτη, όμως για τον Τάσο είναι ο τόπος που του δίδαξε πώς να επιβιώνει. Ο κόσμος του ένας κόσμος λαθραίος. Λαθραία χρήματα, λαθραία πρόσωπα, λαθραίες αγάπες. Ένας χρεωμένος φόνος που δεν έγινε και πολλοί άλλοι που έγιναν αλλά δε χρεώθηκαν. Μια διαδρομή από τη μήτρα της μάνας προς την ατομική καταξίωση, με ενδιάμεσες στάσεις το αναμορφωτήριο, τα ναρκωτικά, τα όπλα, τη φυλακή, τα μυστικά αλλά και την οικογένεια, την πατρότητα και το φιλότιμο. Μια ζωή γεμάτη ραντεβού θανάτου, ανάμεσα σε Ελλάδα, Τουρκία, Βουλγαρία, Ιταλία και Αμερική. Όλα αυτά τα φαντάζεσαι αλλά δεν παίρνεις όρκο. Τα έχεις ακούσει αλλά δεν τα πιστεύεις. Ίσως τα έχεις δει αλλά δεν θέλεις να τα θυμάσαι. Νιώθεις ενοχές και μόνο που τα ξέρεις. Είναι περισσότερο θέματα ταμπού παρά ομερτά. Είναι θέματα που ο Γιώργος Πολυχρονίδης αγγίζει για μας, επειδή τα δικά μας χέρια είναι πολύ ντελικάτα, για να ανακατευτούν με αυτό που νομίζουμε λάσπη. Ο συγγραφέας όμως δε βλέπει λάσπη. Βλέπει πηλό. Πηλό που σμιλεύει ψυχές και χαρακτήρες, που σκληραίνει στο κρύο και λιώνει στους έρωτες. Όταν τελειώσετε τις γραμμές, θα έχετε περάσει από τον παράδεισο στην κόλαση και πάλι πίσω. Δε θα κουραστείτε όμως από την απόσταση. Και τα δυο βρίσκονται εδώ...