Το μαύρο νυφικό

Το φθινόπωρο του 1949 η Αγγελική εγκαταλείπει το νησί της χωρίς ν’ αφήσει ίχνη κι αλλάζει τη ρότα της ζωής της για πάντα. Πολλά χρόνια αργότερα, αφήνει στη συνονόματη εγγονή της έναν φάκελο με τρία κλειδιά κι ένα γράμμα: «…Εκτός από το σπίτι στο νησί, σου κληροδότησα κάτι ακόμη, που θα το ανακαλύψεις όταν κοιτάξεις με τα μάτια της ψυχής σου. Τα κλειδιά ξεκλειδώνουν το δικό μου παρελθόν και το δικό σου μέλλον. Πήγαινε στο νησί. Εκεί θα βρεις τις απαντήσεις...» Το ταξίδι της εγγονής στο νησί θα μετουσιωθεί σε ταξίδι αποκάλυψης. Εκείνο το καλοκαίρι θα ανακαλύψει το απόκρυφο παρελθόν της γιαγιάς, θα μάθει ποια ήταν η αινιγματική γυναίκα που άφησε στον τόπο ανεξίτηλο το σημάδι της. Ταυτόχρονα θα εμβαθύνει στον εαυτό της και θα χαράξει τον δικό της δρόμο, αναζητώντας τον αληθινό έρωτα, τον μοναδικό, που στο πέρασμα των αιώνων παραμένει αναλλοίωτος. Ένα μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται παράλληλα σε δύο διαφορετικούς χρόνους και εκτείνεται σε έναν αιώνα, ξεδιπλώνοντας παλιές και καινούριες ανθρώπινες ιστορίες. Πήγε μέχρι την άκρη του δωματίου, εκεί που στεκόταν η παλιά κασέλα. Την ξεκλείδωσε και έβγαλε από μέσα τη νυφική της φορεσιά. Χάιδεψε με τα δάχτυλα τα πολύχρωμα λουλούδια, ταξίδεψε με τον νου πίσω στον χρόνο. Θυμήθηκε το κορίτσι που ήταν κάποτε, με πόσα όνειρα και λαχτάρα είχε περάσει εκείνες τις ώρες καθισμένη δίπλα στη γιαγιά της, να κεντήσουν μία μία τις βελονιές. Σκούπισε τα βουρκωμένα της μάτια κι ανασκουμπώθηκε. Πέρασε απ’ το κεφάλι της τα τέσσερα μεσοφόρια και τη λευκή πουκαμίσα με τα χρυσοκέντητα μανίκια. Την ίσιωσε προσεκτικά στο στήθος να ξεχωρίζουν τα νυφικά στολίδια κι έπειτα φόρεσε ευλαβικά το μαύρο νυφικό της φόρεμα. Της έμενε μόνο η βέρα, αυτή που είχε σκαλισμένο το δικό του όνομα. Την έπιασε τρέμουλο καθώς την πέρασε στο δάχτυλο δίπλα στην άλλη, συλλογιζόταν τη ζωή της που μοιράστηκε σε δυο διαφορετικούς κύκλους. Τον έναν τον είχε κλείσει, τώρα ζύγωνε η ώρα να ενώσει τον άλλο.