Το δεν είμαι ακόμα

Τι είναι «η αληθινή ζωή»; Το ερώτημα απασχόλησε τη φιλοσοφική και θεολογική σκέψη αλλά και όλες τις πνευματικές σχολές και τάσεις από την αρχαιότητα ως σήμερα. Η Κλεοπάτρα Λυμπέρη ξαναπιάνει αυτό το ερώτημα, αντιδρώντας στην τραγικότητα της μεταμοντέρνας συνθήκης και στην απόσυρση του Πνεύματος. Το νέο της βιβλίο συνυπάρχει με τη σκέψη του Ερνστ Μπλοχ, του οποίου ο ουτοπικός κόσμος μη-είναι-ακόμη (Noch-Nicht-Sein) στηρίζεται στη φαντασιακή διάσταση και τις δυνατότητες του κρυμμένου μέλλοντος. Η Κ.Λ. από διαφορετική οπτική, ανιχνεύει τη δική της Ουτοπία, εκείνη την εσωτερική επανάσταση που οδηγεί στο αιώνιο παρόν και στην αποκάλυψη του Όλου ως εαυτού. Ένα βιβλίο που επιδιώκει να ενώσει ξανά την ποίηση με τη φιλοσοφία, χωρίς να απομακρύνεται από το λυρικό διακύβευμα.

Ενύπνιον
Χρόνια υπηρέτης, ντρεπόμουν να το γράψω
πως μια νύχτα στον ύπνο μου ήμουν το ιδεατό πρόσωπο
του Όλου,
ένας εαυτός λίαν καλλιτεχνικός με πολλά ονόματα
και ψυχές ενωμένες
(Σπυρίδων, Μαρία, Κατερίνα, Θεοχάρης,
Αντιγόνη, Μαλβίνα, Στυλιανός,
και ένα ακόμη απαστράπτον ήθος στο κέντρο
– το όνομα Αναστασία).
Και ήταν τα ονόματά μου αυτά σαν πουλάκια μαζεμένα σε
δέντρο που ανάμεναν κάτι μέσα στη φωτιά και όλα μαζί
τιτίβιζαν
– όχι δεν θα πετάξουν μακριά.
Στο θορυβώδες αυτό όνειρο κυριαρχούσε η
Αγάπη.

Εν τέλει, τα πράγματα είναι απλά. Ένα κι ένα κάνουν δύο∙
γκρεμίζεται παταγωδώς κάθε περίπτωση άλλη.
(ή μήπως όχι;)