Το δίδαγμα της Αινειάδας

Η Αινειάδα δεν είναι ένα έργο για καιρούς ειρήνης. Οι στίχοι της δεν µοιάζουν «επίκαιροι» όταν όλα πηγαίνουν καλά. Το άσµα του Αινεία προορίζεται για τη στιγµή που βιώνουµε την επείγουσα ανάγκη να προσανατολιστούµε σε ένα µετά που µας σαστίζει επειδή ακριβώς είναι ολότελα διαφορετικό από το πριν, όπου ζούσαµε πάντα. Ο Αινείας αφήνει πίσω τα ερείπια της πατρίδας του και περιπλανιέται στον κόσµο κουβαλώντας στις πλάτες του γέρους και µικρά παιδιά. Γυρεύει να βρει έναν καινούριο τόπο, όπου θα δοκιµάσει να κάνει ένα νέο ξεκίνηµα. Είναι ο νικηµένος άνθρωπος, αυτός που δεν έχει πια τίποτα πέρα από τα πιο πολύτιµα όπλα, τη δύναµη ν’ αντιστέκεται και τη δύναµη να ελπίζει. Είναι ο σύγχρονος άνθρωπος. Για να το πούµε µε όρους µετεωρολογίας: η Αινειάδα είναι το ανάγνωσµα που συνιστάται θερµά όταν βρισκόµαστε στη µέση µιας καταιγίδας, και µάλιστα χωρίς οµπρέλα. Εξάλλου, από την πρώτη στιγµή έτσι ήταν. Ο Βιργίλιος έγραφε για τον κάµατο του Αινεία και στο µεταξύ προσπαθούσε να παραµείνει σταθερός όπως µπορούσε µέσα σ’ ένα ιστορικό κλίµα όπου η Ρωµαϊκή Αυτοκρατορία σήκωνε υπεροπτικά το κεφάλι µέσα από τα ερείπια της Δηµοκρατίας. Η Αινειάδα αρχίζει στα ερείπια της Τροίας – και άλλο δεν κάνει από το να γκρεµίζει αυτό που πιστεύουµε ότι θέλουµε και ότι νιώθουµε, ενώ είµαστε καθισµένοι πάνω στα δικά µας ερείπια. Τον φόβο πάνω απ’ όλα.