Η Τουρκία του Ερντογάν

Θυµάµαι την πρώτη φορά που είδα τον Τούρκο ηγέτη να µιλάει δηµοσίως. Ήταν στις 28 Μαΐου 2004: ο τότε πρωθυπουργός εκφωνούσε οµιλία µε τίτλο «Γιατί η ΕΕ χρειάζεται την Τουρκία» στο κολέγιο St John’s στην Οξφόρδη. Δίπλα στην Καλυψώ Νικολαΐδη, µια Ελληνογαλλίδα καθηγήτρια Ευρωπαϊκής Πολιτικής, και στον εκλιπόντα Geoffrey Lewis, κοσµήτορα Τουρκικών Σπουδών στην Οξφόρδη, ο Ερντογάν υποσχόταν υπερήφανα ότι θα έκανε «τις ευρωπαϊκές αξίες αξίες της Άγκυρας». Η Ευρώπη, εξηγούσε, δεν ήταν µια «στενά γεωγραφική οντότητα» αλλά µια µετασχηµατιστική ένωση στην οποία η Τουρκία άξιζε να αποκτήσει θέση. Το µήνυµά του, όµως, ήταν ελπιδοφόρο: η Τουρκία είχε βάλει τα δυνατά της για να προχωρήσει σε δηµοκρατικές µεταρρυθµίσεις, να αντιµετωπίσει τα φαντάσµατα του τουρκικού παρελθόντος, να βελτιώσει την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωµάτων και να επιτύχει οικονοµική ανάπτυξη. 

Αυτό το βιβλίο ασχολείται µε όσα άλλαξαν δραµατικά σε σύντοµο χρονικό διάστηµα. Γιατί η Τουρκία υπέκυψε στον αυταρχισµό και γιατί απορροφήθηκε από τον εθνικισµό, που την αποµάκρυνε από τη Δύση. Για πολλούς, η απάντηση είναι απλή: ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν… 

Στην Τουρκία του Ερντογάν, ο Ντιµίταρ Μπέτσεφ, ειδήµων Διε-θνών Σχέσεων και διδάσκων στο Oxford School of Global and Area Studies, αφηγείται και ερµηνεύει, βήµα προς βήµα, πώς η Τουρκία έχασε την ευρωπαϊκή της προοπτική και υπέκυψε στην αυταρχική πολιτική. Αν και επικεντρώνεται στην εικοσαετία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, εµβαθύνει στο παρελθόν και στη φύση της τουρκικής κοινωνίας, η οποία επέτρεψε τη δηµιουργία του σηµερινού προσωποπαγούς καθεστώτος.