Το καλενδάρι της Λευκομελωτής

Ο πιο μικρός, ο πιο τρελός ο μήνας του χειμώνα με μάσκα αποκριάτικη, στο πέτο μια ανεμώνα... Μια νέα παραμυθοϊστορία, αποκριάτικη τούτη τη φορά, από το «Καλενδάρι της Λευκομελωτής» με κεντρικό ήρωα έναν Φλεβάρη διαφορετικό, ανατρεπτικό και τρυφερόκαρδο. Ένας μήνας γλεντζές, φορτωμένος με τις χαρές του καρναβαλιού, που τρυπώνει χαμογελαστός στην παραμυθένια πόλη, τη Λευκομελωτή, σκορπώντας απλόχερα το κέφι, την ξενοιασιά, το ξεφάντωμα της Αποκριάς. Αεικίνητος κι αλλοπαρμένος, πότε στήνει χορό με τις κατάλευκες χιονονιφάδες στις στέγες των σπιτιών ντύνοντας στα ολόλευκα ό,τι βρει στο διάβα του και πότε αλλάζει όψη δωρίζοντας μέρες ηλιογέννητες. Άλλοτε πάλι θυμίζει παιχνίδια ξεχασμένα από τα παλιά και γεύσεις από τις λιχουδιές της κεφάτης γιορτής, γεύσεις που γαργαλάνε ουρανίσκους και καρδιές. Χορεύει, γιορτάζει, τυλίγεται στις πολύχρωμες κορδέλες, που στροβιλίζονται στο γαϊτανάκι, παίζει με τους μικρούς και τους μεγάλους τον «Χάσκα» ξεφωνίζοντας από χαρά, γιατί η Αποκριά είναι ζωντάνια, όνειρο, φως, χαμόγελα. Στο ξημέρωμα της Καθαρής Δευτέρας γεύεται τις τραγανές λαγάνες του κυρ Μέλιου και συναντά την ελπίδα, που πετά ψηλά στον βιολετί ουρανό μπλεγμένη στις χρωματιστές ουρές των χαρταετών. Η άνοιξη κρυφογελά στα τρυφερά μπουμπούκια των δέντρων και τον Φλεβάρη αποχαιρετά με ένα κλαδάκι ανθισμένο μυγδαλιάς κι ένα ολόλευκο μαντίλι.