Το χρώμα του φεγγαριού

«Είναι τόσο σπάνιες οι ευτυχισμένες στιγμές;» ρώτησε κείνο το βράδυ τ’ αστέρι. Το δέντρο μόλις είχε κλείσει τα βλέφαρά του να ξεκουραστεί. Κούνησε τα κλαδιά του κι αποκρίθηκε λίγο νυσταγμένα: «Όχι… Όχι. Δεν είναι τόσο σπάνιες. Μόνο που… Να, οι άνθρωποι κυνηγούν αυτές τις στιγμές με το μυαλό τους. Κι αυτό είναι, πώς να σ’ το πω, υπόθεση της καρδιάς». «Πες μου κάποιες ευτυχισμένες στιγμές». «Άσε με τώρα, νυστάζω». «Πες μου», επέμενε τ’ αστέρι. «Πες μου μερικές». «Ένα παξιμαδάκι κανέλας στα ζαρωμένα χέρια της γιαγιάς. Ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια κάτω από το κρεβάτι του Φώτη. Ένα κοχύλι στα όνειρα της Αγγελικής… »Ένα φιογκάκι στο χρώμα του φεγγαριού… »Καληνύχτα. Νυστάζω πολύ απόψε». «Πες μου ακόμα μια ευτυχισμένη στιγμή. Και ύστερα θα σ’ αφήσω να κοιμηθείς». «Σ’ αγαπώ πολύ!» «Καληνύχτα!» είπε τ’ αστέρι τρισευτυχισμένο. Κι έδωσε μια βουτιά και πιάστηκε από το ματόκλαδο του φεγγαριού.