Τα ανείπωτα

«...Κατά βάθος ποτέ δεν περίμενα ότι θα έρθει εκείνη η στιγμή για να προβώ σε αλήθειες. Στις δικές μου αλήθειες. Ο λόγος; Απλός. Γιατί ποτέ δεν κοίταξα τη ζωή μου προς τα πίσω. Ίσως γιατί κάποια στιγμή πρέπει να την ενώσω. Ένιωθα να είναι διχασμένη. Αν το έκανα, θα έπρεπε να ζητήσω συγχώρεση. Από τον Θεό, τους παπάδες, τη μάνα, τον πατέρα, από όλους αυτούς που παραπλάνησα, άντρες-γυναίκες, από τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου, τους θεραπευόμενούς μου, τους εκπαιδευόμενούς μου, τους φίλους μου, τους συγγενείς. Δεν τέλειωσα τον κατάλογο. Δεν πειράζει. Μάλλον να ζητήσω συγγνώμη και από μένα που, ενώ ήμουν εξαίσιος, ήμουν ένα τίποτα ταυτόχρονα. Τι λέω;» Χρόνια επεξεργαζόμουν το θέμα κατάχρησης της εξουσίας και επέλεξα να το παρουσιάσω με μυθοπλασία, γιατί, όπως αναφέρει και ο Αντρέ Ζιντ, «η μυθοπλασία είναι ιστορία που θα μπορούσε να έχει συμβεί». Αν βοηθηθεί έστω και μία γυναίκα από το βιβλίο αυτό, θεωρώ ότι θα είναι κέρδος για όλους. Αν τώρα η ιστορία γενικευτεί, νομίζω ότι κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να βοηθηθεί, γιατί συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με σχέσεις κατάχρησης εξουσίας και πρέπει να είμαστε ενημερωμένοι και θωρακισμένοι. Ε. Π.