Όχι εγώ

Υπάρχει ένα τραυματικό γεγονός που έλαβε χώρα κάποτε στις εκτάσεις του Κράκερ. Για αυτό το γεγονός προσπαθεί να μιλήσει το στόμα στο Όχι εγώ- προσπαθεί να σχηματίσει μια εικόνα του και ταυτόχρονα να εμποδίσει την άρθρωσή της. Παρακολουθούμε επίσης τη δραματική προσπάθεια της φωνής να αποφύγει τη χρήση του πρώτου προσώπου και τη σύνδεση ανάμεσα στο αφηγηματικό παρελθόν και στο αφηγηματικό παρόν. Το στόμα αρνείται να αποδεχτεί την ευθύνη και την ενοχή για ό,τι έχει συμβεί στο παρελθόν. Το στόμα είναι ό,τι έχει απομείνει από ένα σώμα, από μια ενότητα που έχει καταστραφεί. Και όμως, το στόμα μιλάει, συνεχίζει να υπάρχει η φωνή μιας κατακερματισμένης οργανικότητας, μια φωνή που τείνει περισσότερο στον ήχο, μια φωνή που αδυνατεί να υποστηρίξει επαρκώς τις εννοιολογικές προϋποθέσεις μιας νοηματικής συγκρότησης. Από αυτή την άποψη, το Όχι εγώ είναι μια επιτέλεση της αρνητικότητας, μια ιδιαίτερη εκδήλωση σκεπτικισμού ως προς τη γλώσσα. Σε αυτή τη συνθήκη, η μουσικότητα έρχεται να αναπληρώσει την αδυναμία της γλώσσας να εκφραστεί επαρκώς.