Λανθάνουσα συνάντηση

Τα ποιήματα της πρόσφατης συλλογής του Α. Κουτούγκου λειτουργούν ως δραστικοί κόμβοι διασταυρώσεων των ομιλητών του με τους ομολόγους τους του Καβάφη και του Εμπειρίκου· διασταυρώσεων που ορίζουν τα ‒ορατά και μη‒ πεδία εντάσεων της «εσωτερικ[ής] τριβ[ής] του Χρόνου (:«Σημείον δια-φυγής», σελ. 19) όπως αναπτύσσεται μέσα από έναν ‒παρά (αναγνωστική) προσδοκία‒ διάλογο, διαμεσολαβημένο στην καταληκτήρια ενότητα της συλλογής με τίτλο «Ένθετο», από τον Ρεμπώ. Πρόκειται για ποιήματα-«προεξοχές» (Εμπειρίκος), που έχουν λειτουργική θέση στην εικαστικών τροχιών ποιητική του Κουτούγκου και την προεκτείνουν με εξαιρετικά επεξεργασμένους τρόπους διαστρωμάτωσης των όγκων των λέξεων, όπως λ.χ. υποδεικνύει το τιτλοφορούμενο «Χλομές ανταύγειες» με τον προβεβλημένο όγκο του σώματος που «[…] βιάστηκε να χωθεί στο σούρουπο, αρκέστηκε στις ανταύγειες που μοιράστηκε με το υγρό πλακόστρωτο» (σελ. 21), ή το «Περίπατοι στον ουρανό» με τους «ασύμμετρα» υψωμένους «περιπατητές του Κάμπου» ‒«άγρια πουλιά»‒ για να «τρυγήσουν» τη «δροσιά τ’ ουρανού» (σελ. 43).