Κάνα δυο φωτογραφίες

Οι φωτογραφίες αυτές έχουν γίνει με αγάπη. Είναι το αποτέλεσμα δημιουργικού χρόνου με φίλους αδερφικούς. Έχουν ιδρώτα από στούντιο το καλοκαίρι και καπνό από πυρσούς, μυρίζουν μπίρα και τσιγάρο. Έχουν φίλους που γκρίζαραν και σπόρους που μεγάλωσαν. Έχουν Σαλονίκη, Φάληρο και πολυκατοικίες. Έχουν Αλέκο, Μελενίκου και Ναυαρίνου. Και έχουν και μερικά από τα live που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Το λεύκωμα αυτό είναι αφιερωμένο στην παρέα μου – στη δεύτερη οικογένειά μου. Στους φίλους που, είτε φαίνονται στις φωτογραφίες είτε όχι, ήταν και είναι εκεί. Σ’ αυτούς που μαζί μάθαμε να περπατάμε στους δρόμους της πόλης με χέρια βαμμένα και λερωμένα αθλητικά. Που μάθαμε να ακούμε μουσική και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο. Στο crew, στην παρέα, στους δικούς μας. Δημήτρης Μουγκός Οι αναμνήσεις είναι για τους παρευρισκόμενους και τους συμμετέχοντες. Οι φωτογραφίες, από την άλλη, είναι για όλους, και αν οι αναμνήσεις καμιά φορά ξεθωριάζουν, οι φωτογραφίες είναι εκεί για να θυμίζουν. Οπότε, Μήτσο, τράβα κάνα δυο να υπάρχουν. ΛΕΞ Μου είναι δύσκολο να γράψω για το λεύκωμα του Δημήτρη, αφού δεν μπορώ να το διαχωρίσω από την ίδια τη διαδρομή. Όπως μου είναι δύσκολο να γράψω και για τον φωτογράφο Δημήτρη Μουγκό, αφού είναι αδύνατον να τον διαχωρίσω μέσα μου από τον αδερφικό μου φίλο· δεν μπορώ να τον τοποθετήσω έξω από τα γεγονότα σε ρόλο παρατηρητή, αφού είναι μέρος τους, ακόμη κι αν λείπει από τη φωτογραφία. Από το οπισθόφυλλο του Ταπεινοί και πεινασμένοι μέχρι το δεύτερο live στο Λονδίνο, από το σπίτι του Κίτσου για το «Κυνήγι» μέχρι το σπίτι στον τρίτο που μέναμε μαζί, ο Μήτσος έχει αφήσει το δικό του στίγμα σε αυτό που έγινε. Κομμάτι αυτού πλέον είναι και το φωτογραφικό του λεύκωμα. Μια ανασκόπηση των ζυμώσεων που, με πολλές άλλες, δημιούργησαν μουσική. Μια ανασκόπηση στην οποία θα επιστρέφω κάθε φορά για να μου θυμίζει την αξία της διαδρομής.