Η ανακλαστική διαλεκτική ανθρώπου και ζώουφύσης

Τί εἶναι ἡ ἀνακλαστικὴ διαλεκτικὴ ἀνθρώπου καὶ ζώουΦύσης; Προκειμένου νὰ ἀπαντηθεῖ τὸ ἐρώτημα αὐτό, ἡ πραγμάτευσή μας ἐκκαλύπτεται μέσα ἀπὸ μία ρήξη· μέσα ἀπὸ τὴν ἀμετάκλητη ρήξη της μὲ πραγματεύσεις ἑδραίως θεμελιωμένες, ἢ ἀνεπίστρεπτα ἐγκλωβισμένες, στὴν ἀναπαράσταση. Εἶναι, πράγματι, τόσο ἀληθὲς ὅσο καὶ ἐναργές: Στὸ πλαίσιο τῆς πραγμάτευσής μας, ἡ σχέση μεταξύ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ ζώουτῆς Φύσης, πάντοτε στὸ ὁρισθὲν φάσμα ἀναφορᾶς της: ἀπὸ τὸν Ἐμπεδοκλῆ ἕως τὸν Nietzsche, ἐντοπίζεται ὅτι κινεῖται, κατὰ τρόπο προφανῆ καὶ ἀταλάντευτο, πέρα ἀπὸ τὴν ἀναπαράσταση. Τοῦτο, ὅμως, σημαίνει τὸ ἑξῆς: Ὅπως καταδεικνύεται μέσα ἀπὸ τὴν μελέτη μας, ἡ σχέση μεταξὺ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ ζώουτῆς Φύσης, προσλαμβάνεται —στὸ αὐτὸ πάντοτε εὗρος ἀναφορᾶς της— στὸ πλαίσιο τῆς μὴ ἀναπαραστατικῆς, τῆς ἀνακλαστικῆς πρόσληψης — στὸ πεδίο τοῦ στοχασμοῦ, τοῦ ποιητικοῦ λόγου ἢ τοῦ βιώματος. Ἡ δὲ δυναμικὴ αὐτῆς τῆς μὴ ἀναπαραστατικῆς, αὐτῆς τῆς ἀνακλαστικῆς πρόσληψης, διέπεται ἀπὸ τὸ γνώρισμα τῆς διαλεκτικῆς, μιᾶς διαλεκτικῆς, ὡστόσο, οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουσας μὲ τὶς ἤδη οἰκεῖες ἐκφάνσεις τῆς ἀνα-παραστατικῆς διαλεκτικῆς (: πλατωνικῆς, ἐγελιανῆς, μαρξι[στι]κῆς, ἀντορνοϊκῆς)· στὴν παροῦσα περίπτωση, πρόκειται γιὰ μία καινοφανῆ διαλεκτική, πρωτοφανῆ ὅσον ἀφορᾶ τὴν μεταπλατωνική, δυτική, σκέψη: τὴν ἀνακλαστικὴ διαλεκτική. Τοῦτο, σύμφωνα μὲ τὴν ἔρευνά μας, ἔχει ὡς τελικὸ ἀποτέλεσμα, τὸ ἀκόλουθο γεγονός: Τὴν ἀνάδυση στὸν ὁρίζοντα, εἴτε τοῦ βιώματος εἴτεκαὶ τοῦ φιλοσοφικοῦ λόγου εἴτεκαὶ τοῦ ποιητικοῦ λόγου, αὐτοῦ τὸ ὁποῖο ὀνομάσαμε «ἀνακλαστικὴ διαλεκτικὴ ἀνθρώπου καὶ ζώουΦύσης», μὲ τοὺς ἰδιαίτερους, δύο, τροπισμούς της, κατὰ τὴν ἐκκάλυψη τῆς παρουσίας της: αὐτὸν τῆς ἀνακλαστικῆς, αὐτοπροληπτικῆς μεταμόρφωσης καὶ ἐκεῖνον τῆς ἀνακλαστικῆς, ἑτεροπροσληπτικῆς μεταμόρφωσης τοῦ ‘ἀνθρώπου’ σὲ ‘ζῶο’ ‘ζῶα’ ἢ σὲ μορφὴφαινόμενο τῆς Φύσης.