Κοινωνιοκεντρική πολιτική: Κριτήρια

Με τη λέξη σοσιαλισμός (στα ελληνικά: κοινωνισμός) η ευρωπαϊκή Νεωτερικότητα θέλησε να εκφράσει το αίτημα για μια πολιτική που θα υπηρετούσε την προτεραιότητα όχι της θωράκισης του ατόμου και του ατομικού συμφέροντος, αλλά της κοινωνίας, της πρόνοιας για όλους, της δικαιοσύνης για όλους. Όμως την κοινωνία η Νεωτερικότητα την αντιλαμβανόταν μόνο σαν ποσοτική συλλογικότητα, αριθμητικό σύνολο αδιαφοροποίητων φυσικών ατόμων με κατοχυρωμένα ίδια δικαιώματα. Δεν υποψιάστηκε το αυτονόητο για την ελληνική παράδοση (την αρχαία και τη μεταγενέστερη): Ότι η κοινωνία, οι σχέσεις κοινωνίας, μπορούν να συστήσουν γεγονός ελευθερίας από τις αναγκαιότητες της φύσης, άθλημα αυθυπέρβασης της φυσικής νομοτέλειας που διέπει τα ορμέμφυτα του ατόμου, άφιξη στην ενεργό ετερότητα του προσώπου.

Στο βιβλίο αυτό συγκεκριμένες εκφάνσεις του τρέχοντος πολιτικού και συλλογικού στην Ελλάδα βίου κρίνονται με το κριτήριο όχι του τραγικά αποτυχημένου πια σοσιαλιστικού αιτήματος, αλλά της, ξεχασμένης επίσης, ελληνικής -κάποτε- αντίληψης για την κοινωνία και την πολιτική.