Τρεις εποχές

Εν είδει ηµερολογιακών καταγραφών, ο Στάθης Λιβαθινός γράφει για τη ζωή του. Για την «προετοιµασία», το πώς ένα παιδί που µεγαλώνει στα Εξάρχεια τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 προσανατολίζεται προς την τέχνη. Για τη «µαθητεία», τα χρόνια των σπουδών του στη Μόσχα πλάι σε δασκάλους-επιγόνους του Στανισλάφσκι που σηµάδεψαν την ιστορία του σύγχρονου θεάτρου. Για την επιστροφή του στην Ελλάδα και την «πράξη» –την επίµονη, ενίοτε και αγωνιώδη προσπάθεια να είναι κάθε παράσταση η κορύφωση µιας συλλογικής διαδικασίας–, για τους ανθρώπους που τον καθόρισαν. «Τρεις εποχές» οι οποίες, παράλληλα, µιλούν για την εξέλιξη κάθε καλλιτέχνη και την, αναπόφευκτη, διαχείριση της µαταιοδοξίας. Μιλώντας για συγκεκριµένες παραστάσεις του, που έχουν ήδη αφήσει το ίχνος τους στη νεοελληνική παραστασιολογία, ο Λιβαθινός καταθέτει το απόσταγµα της εµπειρίας του καλύπτοντας ένα ευρύ πεδίο ζητηµάτων, από τη σχέση σκηνοθέτη-ηθοποιού και την αναζήτηση του «θέµατος», έως τις ακροάσεις, τον αυτοσχεδιασµό, τη σκηνογραφία και τους θεατρικούς φωτισµούς, από την ηθική στο θέατρο έως τις απαιτήσεις του κοινού, και από το εγχείρηµα της Πειραµατικής Σκηνής το 2005 έως το όραµα για το Εθνικό Θέατρο και τη Σχολή του. «Πώς συντηρείται η µνήµη; Πώς επιλέγει τι κρατάει και τι πετάει; Καίρια ερωτήµατα για µένα, µα παραµένουν αναπάντητα. Μ’ αυτές τις σηµειώσεις θέλησα να τιµήσω τις στιγµές που µου χαρίστηκαν ως τώρα, όπως κι αυτούς που µου τις χάρισαν, που µε αγάπησαν, µε καθοδήγησαν ή µε τιµώρησαν –συνήθως για καλό σκοπό–, όσο κι αυτούς που µου συµπαραστάθηκαν, µε πίστεψαν και µε συντρόφευσαν… Παραδείγµατα προς µίµηση δεν υπάρχουν, κι ας λένε. Ο καθένας µας είναι και ο δρόµος του. Αν όµως βρισκόταν κάτι σε όλα αυτά που θα µπορούσε να κεντρίσει έναν νέο καλλιτέχνη για να πιάσει ένα νήµα χωρίς να φοβηθεί, και µε όποιο τίµηµα να τολµήσει να κάνει τα δικά του λάθη, θα ήταν για µένα µια ευεργετική και σωτήρια έκβαση...» 

// Στ. Λ.