Η γοτθική γάτα

Υπάρχει κάτι το σαγηνευτικό στη γάτα, στα όρια σχεδόν του µυστηριώδους. Ίσως είναι το βάδισµά της, το τόσο αθόρυβο. Ίσως η διάθεσή της, η τόσο φιλική µα συνάµα ανεξάρτητη. Και βεβαίως το βλέµµα της, αυτά τα µάτια που αντανακλούν το φως µέσα στο σκοτάδι. Από την αρχαιότητα η γάτα είχε µια ιδιαίτερη θέση στην ανθρώπινη κοινωνία. Άλλοτε αγαπηµένη των θεών (Αίγυπτος) και ενίοτε του Διαβόλου (Μεσαίωνας), η γάτα αποτελούσε πάντα αντικείµενο προσοχής και πηγή έµπνευσης διηγήσεων που αφορούν το παράξενο και το αλλοκοσµικό. Η Λαογραφία είναι γεµάτη ανέκδοτα µε γάτες που τις ακολουθούν παράξενα φαινόµενα. Ο Αποκρυφισµός τις θέλει αναπόσπαστα familiar (οικεία πνεύµατα) των µαγισσών. Η Λογοτεχνία δε, αγκάλιασε τα µικρά αίλουρα ως αυθεντικούς εκπροσώπους του υπερφυσικού. Και έτσι, µεγάλοι κλασσικοί του Τρόµου και του Παράξενου, όπως ο Πόε, ο Λάβκραφτ, ο Στόουκερ και ο Κάρολ αφιέρωσαν ορισµένα από τα καλύτερα έργα τους στη µαγική επίδραση που ασκεί η γάτα στον άνθρωπο. Το βιβλίο αυτό συγκεντρώνει τις σηµαντικότερες ιστορίες της γοτθικής λογοτεχνίας όπου πρωταγωνιστής φυσικά, είναι η γάτα. Διηγήσεις τρόµου, µαγείας και ονειροφαντασίας που βεβαιώνουν πως σε κάθε ρήξη της πραγµατικότητας και της λογικής, κάπου εκεί κοντά, παραφυλά µια… γάτα.