Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες. Απ όσα θυμούμαι για τους Έλληνες της Διασποράς

Ο Σταθμός του Μονάχου ήταν από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970 κάτι σαν το Ellis Island της Νέας Υόρκης. Εκεί κατέληγαν οι μετανάστες από όλη την Νότια Ευρώπη και την Τουρκία, γινόταν το γκρουπάρισμα ανά γεωγραφικό προορισμό και εταιρεία απασχόλησης και συνεχιζόταν το ταξίδι με τα Γερμανικά Τρένα. Κοινό χαρακτηριστικό των Ελλήνων της Διασποράς είναι η τάση τους να ανατρέχουν στο παρελθόν και να αναζητούν Έλληνες που έχησαν πολύ πρίν απ αυτούς στη χώρα τους και άνοιξαν τον δρόμο της μετανάστευσης. Κι αν δεν έχουν επαρκή στοιχεία ή αν δεν τους βολεύουν οι πρωτοπόροι τους, δεν το ΄χουν και πολύ να κατασκευάσουν τέτοιους. Κάποιοι αθεόφοβοι Ελληνοαμερικανοί δεν δίστασαν να υποστηρίξουν πως ο Κολόμβος ήταν ελληνικής καταγωγής. Ο Παναγιώτης είχε κατατάξει τις νύφες σε κατηγορίες. Μια μεγάλη κατηγορία αποτελούσαν οι «αρραβωνιασμένες με φωτογραφία», κάποιες άλλες γνώριζαν ήδη τον γαμπρό και υπήρχαν και οι «ελεύθερες». Τις αποκαλούσαν ελεύθερες, γιατί, όπως λέει και η Χάρις, είχαν την ελευθερία να επιλέξουν μόνες τους τον γαμπρό, ενώ οι αρραβωνιασμένες ζούσαν με την αγωνία: Θα αρέσουν στον γαμπρό; Θα τους αρέσει ο γαμπρός; Θα είναι όπως στη φωτογραφία ή θα είναι γεροντότερος και εξαντλημένος από την πολλή δουλειά; Όσο περνούσαν τα χρόνια και συνειδητοποιούσε πως δεν υπάρχει επιστροφή στην πατρίδα τόσο και πιο πολύ μαράζωνε. Θυμούμαι που όταν έπλενε στον νεροχύτη τα πιάτα και νόμιζε πως δεν την έβλεπε κανείς έκλαιγε απαρηγόρητα. Παρόλο που είχαμε προκόψει ως οικογένεια, και η ίδια ήταν υπερήφανη γι αυτό, και που δεν είχε παράπονο από τη ζωή στην Αργεντινή, δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με την ιδέα πως θα μενε θαμμένη σε ξένο τόπο. Πατρίδα σου είναι ο τόπος που ΄χεις θαμμένους τους δικούς σου.