Από το κράτος δικαίου στο κράτος των δικαστών

…Με το παρόν βιβλίο θέλησα, ως υπεύθυνος πολίτης αυτής της χώρας, ως νομικός και ως πανεπιστημιακός δάσκαλος, να εκφράσω τις βαθιές μου ανησυχίες για την πορεία και τον ολισθηρό δρόμο που πορεύεται η τρίτη κραταιά εξουσία της πολιτείας μας. Τις άλλες δύο εξουσίες -Εκτελεστική και Νομοθετική- μπορούμε, έστω εμμέσως, να ελέγξουμε δια των εκλογών και να «απαλλάξουμε των καθηκόντων τους» τους φορείς αυτών, όταν διαπιστώσουμε, έστω και καθυστερημένα, ότι κατέστησαν επίορκοι ή ότι αθέτησαν τα υπεσχημένα. Τους φορείς όμως της Δικαστικής Εξουσίας δεν μπορούμε να τους «απαλλάξουμε των καθηκόντων τους», γιατί ο συντακτικός νομοθέτης μάς έχει αφαιρέσει το δικαίωμα αυτό, τόσο κατά την εκλογή τους, όσο και για την παραμονή τους και την εξέλιξή τους. Μετά το «βρόμικο 89» πίστευα ότι όλοι οι φορείς των τριών εξουσιών, αλλά και του Τύπου, θα ήταν περισσότερο προσεκτικοί και θα απέφευγαν παρόμοιες καταστάσεις, που το μόνο πράγμα που κάνουν είναι να ενσπείρουν στη συνείδηση του απλού πολίτη την αρρωστημένη και επικίνδυνη σκέψη ότι οι πάντες και τα πάντα σ’ αυτή τη χώρα ήταν και συνεχίζουν να είναι διεφθαρμένοι και οι θεσμοί βαριά άρρωστοι. Η εντύπωση αυτή είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια κοινωνία και σε ένα κράτος που προσπαθεί τα τελευταία χρόνια να σταθεί όρθιο. Με το βιβλίο αυτό δεν κάνω τίποτε άλλο από το να εκφράσω μια «κραυγή αγωνίας» για τα ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα του πολίτη, Έλληνα και ξένου, που ζει και εργάζεται στην ελληνική επικράτεια. Δυστυχώς, τόσο οι Δικηγορικοί Σύλλογοι της χώρας, όσο και οι πανεπιστημιακοί συνάδελφοι, τουλάχιστον των τριών νομικών σχολών της χώρας μας, έχουν κρατήσει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αιδήμονα σιγή στην προσπάθεια των «βραχμάνων» της δικαιοσύνης να περιστείλουν μέχρι μηδενός τη συμμετοχή του λαϊκού στοιχείου στην απονομή της δικαιοσύνης! Το επικίνδυνο για τα ατομικά μας δικαιώματα δεν είναι μόνο ο εκτοπισμός του λαϊκού στοιχείου στην απονομή της δικαιοσύνης -Ορκωτά Δικαστήρια- αλλά και η βαθμιαία περιστολή των δικονομικών μας, κυρίως, δικαιωμάτων και η ανακήρυξη ενός προσώπου σε «υπέρτατο κριτή» και μάλιστα κακουργημάτων! (…)