Αιματοβαμμένο εντελβάις

Το εντελβάις (στο σκούφο και στα μανίκια της στολής) -σύμβολο μέχρι και σήμερα άριστου γερμανικού στρατιωτικού ήθους τόσο σε καιρό ειρήνης όσο και σε καιρό πολέμου- ήταν το διακριτικό της 1ης Ορεινής Μεραρχίας της Βέρμαχτ, μιας επίλεκτης μονάδας που ανασυστήθηκε με το ίδιο ακριβώς όνομα στις τάξεις της Μπούντεσβερ, του γερμανικού ομοσπονδιακού στρατού, από πρώην ηγετικά στελέχη της Βέρμαχτ έντεκα χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου. Στην καλλιέργεια ωστόσο αυτής της παράδοσης, αλλά και ενός ολόκληρου μύθου, αποσιωπώνται τα εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου. Πώς στάθηκε δυνατό να συμβούν; Ποιος έδωσε τις εγκληματικές διαταγές, ποιος υπάκουσε, πόσο απάνθρωπα εκτελέστηκαν και με ποιες εξωφρενικές δικαιολογίες διακόπηκαν όλες ανεξαιρέτως οι προανακριτικές έρευνες, ώστε οι δράστες να μην τιμωρηθούν ποτέ; Ο Χ. Φ. Μάγερ, έπειτα από έρευνα δεκαπέντε χρόνων σε αρχεία και δεκάδες συνεντεύξεις αυτόπτων μαρτύρων και μέσα από 200 περίπου φωτογραφίες και έγγραφα, ακολουθεί την πορεία της μεραρχίας στην Πολωνία, τη Γαλλία, τη Σοβιετική Ένωση, αλλά κυρίως στα Βαλκάνια. Στη Γιουγκοσλαβία εναντίον των παρτιζάνων του Τίτο, στη νότια Αλβανία, την Ήπειρο, τη δυτική Μακεδονία, τη Θεσσαλία και την Αιτωλοακαρνανία -όπου σε αντίποινα για τις επιθέσεις ανταρτών δολοφονήθηκαν εκατοντάδες άμαχοι, ανάμεσά τους πολλές γυναίκες και παιδιά, και καταστράφηκαν ολοσχερώς πάνω από 300 χωριά-, αλλά και στην Κεφαλλονιά και την Κέρκυρα, όπου εκτελέστηκαν πάνω από 2.000 Ιταλοί αιχμάλωτοι πολέμου. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στις εκπονήσεις των Εβραίων από την περιοχή ευθύνης της 1ης Ορεινής Μεραρχίας, ενώ παρουσιάζονται νέα στοιχεία για την αμφιλεγόμενη συμφωνία κυρίων μεταξύ των Γερμανών και του Ζέρβα, που οδήγησε στην κοινή διεξαγωγή επιχείρησης εναντίον του ΕΛΑΣ.