Ποιητικά σμιλεύματα

Με απληστία ο άνθρωπος Καλλιτέχνης ο Πλάστης κι ο Δημιουργός έπλασε φύση κόσμημα, ήλιο, σελήνη, φως. Πλάσμα τέλειο ο άνθρωπος θέλησε να γενεί και λευτεριά του έδωσε να ’χει πάνω στη γη. Κορμιά, σώμα, θαυμάσια, με χάρη γελαστά, σύντροφο να ’χουν ταίρι τους, να ’ναι αγαπητά, στον κόσμο, γη και θάλασσα να ’ναι αφεντικά κι αιώνια αγάπη να ’χουνε, παντοτινή χαρά. Με απληστία ο άνθρωπος θέλει κι άλλα πολλά, έχει ευτυχία, σύντροφο, αγάπη και χαρά. Αυτά όλα του φαίνονται πως είναι λιγοστά και στόχο βάζει να βρεθεί σ’ έν’ άλλον κόσμο πια. Αρρώστιες και οι πόλεμοι, συμφέροντα πολλά, γκρεμίζουν ό,τι έφτιαξε ο Πλάστης μας σοφά και ζει, κατάντια, μίζερος ο άνθρωπός μας πια, και χάνει τον παράδεισο, τα ζώα, τα φυτά.