Μικρά αντίο

[...] Όλες σχεδόν οι φωτογραφίες του Σωτήρη Πράπα είναι τραβηγμένες στην ύπαιθρο. Ο καθαρός αέρας που κυκλοφορεί ανάμεσα σ αυτά τα ετοιμόρροπα αντικείμενα δεν μπορεί να τους ξαναδώσει καμιά νέα δροσιά ή ανανέωση. Η βροχή που θ ακολουθήσει, αν είναι έκθετα για χρόνια έξω από κλειστούς χώρους, θα προσθέσει κι αυτή τη δική της σταδιακή και αναπότρεπτη πορεία προς την απόλυτη καταστροφή ή, τουλάχιστον, στη στρέβλωση και την παραμόρφωση -που είναι μεγαλύτερη θλίψη- ώσπου κάποια στιγμή η αρχική μορφή θα μας παρουσιάζεται μόνο από το σχήμα, αν και αυτό στο μεταξύ δεν έχει μεταβληθεί σε άμορφη μάζα. Ωστόσο, τούτη η παραμόρφωση στη φωτογραφία όχι μόνο "μοιάζει" αλλά "είναι" ωραία! Και είναι αδύνατο πολλές φορές να φανταστείς αυτά τα ορισμένα αντικείμενα αλλιώς. Να τα σκεφτείς λουστραρισμένα, να λάμπουν τέλεια ως την παραμικρή λεπτομέρεια, όπως τ άφησε για τελευταία φορά ο τεχνίτης που τα φτιαξε. Ανώνυμα πρόσωπα και αντικείμενα σημαίνει, εκ προοιμίου, ελευθερία. [...]