Ο θεϊκός Γουάινα, ο Ίνκα

Ο Ήλιος ανέτειλε σε άσπρα κουρέλια. Οι χωματοσωροί και οι κάκτοι έριξαν τις σκιές τους, η κοίτη του ξεραμένου χειμάρρου έβραζε απ την ομίχλη και τα φαντάσματα των Τσανκάι με τα τεράστια δόρατα χτυπιόντουσαν με τους ατελεσφόρητους Ίνκα. Εκείνη "η αναμέτρηση... ήταν φριχτά αιματηρή, τόσο που οι Ινδιάνοι λεν ότι, παράλληλα μ εκείνο το αίμα που έμεινε στο πεδίο της μάχης, έτρεχε αίμα κι απ τον ξεραμένο χείμαρρο, ο οποίος διασχίζει εκείνη την κοιλάδα, και τελικά (εκείνη η περιοχή) ονομάστηκε αργότερα Γιαγουάρ Πάμπα, που σημαίνει ματωμένο χωράφι". Η μεγαλύτερη δόξα, την οποία εκτιμούσαν εκείνοι οι Ίνκα, μα και το πρόσχημα, με τη βοήθεια του οποίου έκρυβαν την τάση να μεγαλώσουν την αυτοκρατορία τους, ήταν ο ισχυρισμός ότι τους έσπρωχνε σε κατακτήσεις η παθιασμένη επιθυμία να σώσουν τους Ινδιάνους από την απανθρωπιά και την κτηνωδία, στην οποία ζούσαν. Ίνκα Γκαρσιλάλο ντε λα Βέγκα