Περί μουσικής

Από πολύ νέος διαισθανόμουν ότι η μουσική ήταν κάτι περισσότερο από τέχνη. Από τότε ακόμη, κάτι μέσα μου με εμπόδιζε να την τοποθετήσω ως μια τέχνη δίπλα στις άλλες τέχνες. Η φύση, πλούσια σε ορατές μορφές και χρώματα, προσφέρει στο μορφοπλαστικό καλλιτεχνικό ταλέντο του ανθρώπου αντικείμενα και φαινόμενα, τα οποία, μέσω των ματιών του, επιδρούν στην ψυχή του. Η αφθονία ορατών παραστάσεων γεννά στο δημιουργικό ταλέντο την έντονη επιθυμία να τις αποδώσει καλλιτεχνικά. Η αίσθηση της ακοής δεν προσλαμβάνει από τη φύση κάτι αντίστοιχο. [...] Ένα ψυχικό όργανο, το οποίο δίκαια θα ονομάζαμε "εσώτερο αυτί", είναι εκείνο που δέχεται την ισχυρή ώθηση για μουσική έκφραση, η οποία πηγάζει από την εσώτερη φύση της δημιουργίας. Συνειδητοποιούσα, λοιπόν, όλο και πιο καθαρά, μέσα από τα καθημερινά μου βιώματα και από την όλο και βαθύτερη κατανόηση της μουσικής, ότι αυτή είναι ένας κόσμος από μόνη της, ότι διαφέρει από τις άλλες τέχνες και ότι το δυνατό ρεύμα της μουσικής που αντιλαμβανόμαστε προέρχεται και τροφοδοτείται από μια ιδιαίτερη, κρυφή πηγή, η οποία δεν βρίσκεται στον πραγματικό κόσμο. Πάντα άκουγα να ηχεί μέσα στη μουσική κάτι μυστηριώδες και υπερκόσμιο, που συγκινούσε βαθιά την καρδιά μου και καταδείκνυε εύγλωττα και πειστικά την ύπαρξη ενός υπερβατικού περιεχομένου.