Θέατρο του χρόνου

[...]Έτσι όπως στην τέχνη του ζεν το πρωταρχικό ζητούμενο είναι το ζεν το ίδιο, πιστεύω ότι στις φωτογραφίες του Κουντέλκα το αρχέτυπο, το αληθινό και οριστικό αντικείμενο είναι η φωτογραφία με την έννοια της αποτύπωσης της ομορφιάς, σαν ένα είδος εσωτερικής γνώσης. Το βλέμμα του Κουντέλκα υπερβαίνει όλα τα αντικείμενα των φωτογραφιών του, έτσι όπως υπερβαίνει και το όριο της στιγμής -κι άρα κα της ιστορικότητας των πραγμάτων- και, ακριβώς σ αυτή τη μετάβαση, τα πράγματα αποκαλύπτονται στην πληρότητά τους και κατά συνέπεια στη γεωγραφική και ιστορική ουσία τους. Κάθε τόπος είναι ο κόσμος ολόκληρος, χωρίς να παύει να είναι ένας συγκεκριμένος τόπος, με τα δικά του πρόσωπα και τις ιδιαίτερες γεωλογικές και κλιματικές συνθήκες του. Μπροστά σε αυτές τις πανοραμικές εικόνες της Ρώμης, έτσι όπως είχε ήδη διαφανεί από τόσες άλλες φωτογραφίες του Κουντέλκα, έρχεται στο νου μας η σκέψη του Γέιτς, που έλεγε ότι ένας στίχος μπορεί να χρειάζεται πολλές ώρες για να βγει, αλλά πως αν δεν μοιάζει να χει βγει αβίαστα, με δώρο της στιγμής, όλη η δουλειά του ποιητή είναι άχρηστη. Σαν ένα άρτια κατασκευασμένο ποίημα, λοιπόν, αυτές οι εικόνες μοιάζουν όντως να είναι το αποτέλεσμα καθαρής τύχης, ενώ στην πραγματικότητα απαίτησαν πολλές μέρες δουλειάς. Ο φωτογράφος χρειάστηκε να περιμένει. Και καθώς περίμενε, ακριβώς όπως ο ποιητής δοκιμάζει και ξαναδοκιμάζει, προσπάθησε αρκετές φορές να συλλάβει εκείνο που ήδη ήξερε ότι ακόμα δεν υπήρχε. Κι, ύστερα, αφού είχε συνειδητά αναμείνει, βρήκε εκείνο που έψαχνε. Για μια ακόμη φορά πειραματίστηκε με τη φωτογραφία σαν τέχνη της αναμονής και της ευφυίας. Diego Mormorio