Τα Κριτικά

Ο Γιώργος Γκίκας για Τα Κριτικά. Τα Κριτικά του Πάρι Τακόπουλου είναι ένα μεγάλο βοήθημα για όποιον αγαπάει το θέατρο, ή εργάζεται σ αυτό, κι όχι τόσο, γιατί με τις κριτικές του σκέψεις μαθαίνει ο αναγνώστης, όσο γιατί κυρίως τέρπεται από το μοναδικό ύφος της γραφής τους. Ο Τακόπουλος, ως αυτοσαρκαζόμενος σατιρικός, σε ο,τιδήποτε γράφει, κριτικήν «ποιεί». Υπάρχει μία ενότης στον λόγο και στο ύφος του σε όλα τα, κατά του ζωτικού ψεύδους, έργα του, που φθάνει στο αποκορύφωμά της, στην δίτομη προς το παρόν Κενή του Διαθήκη, το πιο επανασταστικό, πρωτότυπο είδος γραφής, σε τύπο και σε ουσία, στην γλώσσα μας, κατά Κανελλόπουλο, το μοναδικό ανάλογο της γραφής του Τζαίημς Τζόυς σε μας. Θα βρείτε σ αυτά τα Κριτικά του, του 1966, πολλές αποκαλυπτικές αναλύσεις του Μπέκετ, του Ιονέσκο, του Πίντερ και άλλων νεωτέρων ξένων και ελλήνων συγγραφέων, και άλλες τόσες πρωτότυπες διεισδύσεις σε έργα του Σαίξπηρ, και των δικών μας Αρχαίων, όπως και πολλά συντακτικά κείμενα, κυρίως κατά παντός Τηλετέρατος, γιατί το γελοίο ενοχλεί τον Τακόπουλο, αν και Λέοντα, περισσότερο από το κόκκινο πανί τον ταύρο. Πάντως ακόμα κι όταν επιτίθεται, διατηρεί το χιούμορ του, και ο στόχος του δεν είναι ποτέ τα πρόσωπα, αλλά τα πράγματα. Μπορεί να χτυπάει ανελέητα τον Καζαντζάκη, και την επομένη να εγκωμιάζει τα ταξιδιωτικά του. Να επαινεί σήμερα ένα έργο του φίλου του Καμπανέλλη, και να χτυπάει αύριο ένα άλλο έργο του. Και έχει την τόλμη να βάλει κατά παντός ταμπού-προσώπου ενώ μετατρέπεται σε Ηρακλή Μαινόμενο στο άκουσμα κάθε κακής μεταφράσεως. Αλλά διαβάστε καλύτερα, τι γράφει στα Προλεγόμενά του, ο χιλιαγαπημένος φίλος, δικός του και δικός μου, Eddie Duckworth, το πιο καλλιεργημένο και οξύ κριτικό πνεύμα, που υπήρχε ως χθες στην Ελλάδα. Κι απέ διαβάστε, ιδίως τις "κακές" κριτικές του Πάρι, κατά των έργων του Λιδωρίκη, Ψαθά, και "ιστορικού" Γεωργίου Ρούσσου, και κατά πάσης "Βουγιουκουκλίτσας", γιατί εγώ τουλάχιστον πιστεύω, ότι η "κακή" κριτική κάνει περισσότερο καλό από οποιονδήποτε ζύθο.