Φτου, ξελευτερία...

Το βιβλίο αυτό είναι ένα αποθετήριο ασύνδετων αναμνήσεων, κάτι σαν συλλογή από αταξινόμητα ερεθίσματα μιας άλλης εποχής, που δεν θα μπορέσουν ποτέ να μπουν σε τάξη και λογική αλληλουχία. Είναι οι σκόρπιες μνήμες ενός παιδιού του 50, δοσμένες χύμα, μέσα από τα ευτελή και αγαπημένα ενθυμήματα από την εποχή της αθωότητας: τσακισμένες φωτογραφίες, παιδικά περιοδικά του δίδραχμου, παιγνίδια, κοριτσίστικα λευκώματα, ζωγραφιές, μαθητικά τετράδια και μουτζουρωμένα αναγνωστικά... [...] Ας πούμε ότι αυτό το βιβλίο δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια απόπειρα απόδρασης, ένα "φτου, ξελευτερία", που αναζητεί συνεργούς. Ας πούμε ότι αποτελεί ένα δημόσιο προσκλητήριο για τους χαμένους φίλους των παιδικών χρόνων, που -δεν μπορεί- κάπου εδώ γύρω βρίσκονται και ψάχνουν κι αυτοί να βρούνε τις χαμένες επαφές. Ίσως είναι καιρός να ξαναβρεθούμε, να τα ξαναπούμε. Όχι βέβαια με την τρελή ελπίδα πως θα ξαναζήσουμε αυτά που έφυγαν αμετάκλητα, αλλά για να ενώσουμε τα όποια θρύμματα της μνήμης μας και να γευτούμε -έστω κι από μακριά- κάτι από εκείνο το όνειρο. Τα χρόνια φεύγουν και κάποτε οι μνήμες μας θα διαχυθούν στο άπειρο. Αξίζει να διασώσουμε ότι μπορούμε. Ακόμα και μια σταγόνα από τον μεγάλο ωκεανό, που ποτέ δεν θα διασχίσουμε...