Το μαντίλι της νεράιδας

Πολλές φορές δε βλέπει κανείς με τα μάτια, αλλά με το νου. Κι εμείς τα παιδιά το νιώθαμε, πως ο νους του παραμυθά, που καθόταν στον ίσκιο του δέντρου από κάτω, έτρεχε μακριά. Και τότε, μέσα στη σιγαλιά, ακούστηκε να λέει: "Εκείνο το σύννεφο στον ουρανό μοιάζει με μαντίλι, αραχνοϋφασμένο... αέρινο... σαν μαντίλι νεράιδας...". Δε μίλησε κανείς μας. Τα μάτια μας ορθάνοιξαν. Καταλάβαμε πως θ άρχιζε να λέει το παραμύθι του. Μαζευτήκαμε γύρω του και, κρατώντας την ανάσα μας, περιμέναμε ν ακούσουμε τη φωνή του να μας σεργιανάει σ εκείνα τα κρυφά μονοπάτια που όνειρο και αλήθεια σμίγουν, μπερδεύονται και χάνονται το ένα μέσα στ άλλο...