Μοσχάτο

Η Μνήμη, θεά των προγόνων μας, αντίθετα από τη Λήθη φύλαγε τις μνήμες, καλές ή κακές, μέσα στο νου του ανθρώπου και οι μνήμες ξαναζωντανεύουν χωρίς καμιά αλλαγή, ζούνε ατόφιες όσο ο νους βρίσκεται σε εγρήγορση. Τα πρόσωπα λοιπόν του βιβλίου, παρουσιάζονται όπως ακριβώς έζησαν μια εποχή και μόνο ο Μιχάλης ο μπαρμπέρης έπρεπε, για χάρη της διήγησης, να παίξει το ρόλο του λαϊκού εξομολογητή και συμβουλάτορα για τους μικρούς ήρωες, που κανένας πατέρας δεν είχε καιρό ή διάθεση να παίζει. Κατά τα άλλα, δεν του άλλαξα την προσωπικότητα του, μια και τον γνώρισα καλά όταν κάποιο καλοκαίρι μαθήτευσα στο κουρείο του. Η γλώσσα, που δεν ήτανε καθόλου χειρότερη από τη σημερινή, ήταν η φυσική γλώσσα και προνόμιο κάθε αλάνη και κάθε μάγκα Περαιώτη, αμαξά, λιμενεργάτη ή χαμάλη. Η γλώσσα που οι απανταχού πιτσιρικάδες ακούγανε και μιλάγανε στις αλάνες, ήταν η γλώσσα επικοινωνίας τους με τους αλανιάρηδες και μάγκες, απαράδεκτη στα περισσότερα σπίτια, όπου κυριαρχούσε ο σεβασμός και κανένας δεν τόλμησε ποτέ να πει τον άλλο μαλάκα αντί για το κανονικό του όνομα. Αυτός ο εσωτερικός σεβασμός εδραίωσε εκείνη τη μικρή και φτωχή κοινωνία και οι συνετοί γονείς με όσες γνώσεις διαθέτανε την παραδώσανε στα παιδιά τους, πολλά από τα οποία ανεβήκανε στα πιο ψηλά σκαλοπάτια της μεγάλης κοινωνίας. Μια παράδοση που ελπίζω βέβαια να συνεχίσουν οι νεότεροι σ ένα σύγχρονο Μοσχάτο, δημιούργημα του θετικού οραματιστή δημάρχου Ταξίαρχου Παπαντώνη και των συνεργατών του.