Το ωμό και το μαγειρεμένο

Η επιστήμη των μύθων: αυτός θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του βιβλίου, αν ο συγγραφέας δεν αισθανόταν υποχρεωμένος να περιορίσει τις φιλοδοξίες του γνωρίζοντας καλά ότι, στο δρόμο που προσπάθησε να ανοίξει, μένει να γίνουν τα πάντα, ή σχεδόν τα πάντα, πριν να έχει κανείς το δικαίωμα να μιλήσει για πραγματική επιστήμη. Γιατί αν, όπως το ελπίζουμε, η γνώση του ανθρώπου κάνει εδώ κάποια πρόοδο, αυτή συνίσταται αποκλειστικά και μόνον σε μια στάση ταπεινοφροσύνης απέναντι στο αντικείμενο, μια στάση που, για πρώτη φορά ίσως, παίρνει τους μύθους "στα σοβαρά". [...] Όπως μαρτυρά και ο μαγειρικός τίτλος του, το βιβλίο αυτό αναφέρεται στις απαιτήσεις του σώματος και στις στοιχειώδεις σχέσεις που διατηρεί ο άνθρωπος με τον κόσμο. Χάρη στη μουσική δομή του που το κάνει να μοιάζει με ένα μακρύ ορατόριο, χωρισμένο σε μέρη που θυμίζουν διαδοχικά το θέμα και τις παραλλαγές, την σονάτα, τη φούγκα, την καντάτα και τη συμφωνία, συγκρίνει τους δρόμους της μυθικής σκέψης με αυτούς της μουσικής που είναι, από όλες τις καλές τέχνες, εκείνη που μοιάζει πιο πολύ με επιστήμη, όντας ταυτόχρονα πηγή μοναδικών συγκινήσεων. Στόχος μας, επομένως, δεν είναι να μειώσουμε, να αποκλείσουμε ή να τεμαχίσουμε, αλλά αντίθετα να ενσωματώσουμε όλες τις όψεις της γνώσης του ανθρώπου σε μία προσπάθεια εξήγησης, που θα ήταν εκ των προτέρων καταδικασμένη αν δεν βασιζόταν στον σεβασμό.[...]