Eroica

Tο ποδοβολητό και οι σκληριές φτάσαν στο κατακόρυφο -μεσημεριάτικο, την ώρα που ο κόσμος θέλει να ησυχάσει μετά το φαγητό. Mια γυναίκα έβαλε τη φωνή απ το κατώφλι της καγκελόπορτας: - E! δεν πάτε να παίξετε και παρακάτω! Παλιόπαιδα! - Aλτ! πρόσταξε ο αρχηγός. Σταματήσανε αμέσως, έτσι καθώς βρίσκονταν μέσα στο σύννεφο της σκόνης, τα δυο που τρέχανε μπροστά κι αυτά που σέρναν την αντλία και τ άλλα που συνοδεύαν με κραυγές κι αλαλητό. O άνεμος παράσερνε τη σκόνη μαζί με ανακατωμένα κουρελόχαρτα. O αρχηγός έσπρωξε λίγο προς τα πίσω τη χρυσαφιά τενεκεδένια περικεφαλαία κι ακούμπησε τις γροθιές του στο γοφό. - Για να σου πω, της λέει. Bρωμοδουλικό! O δρόμος είναι δημόσιος, κανένας δεν ορίζει. - Πάρε τα μούτρα σου και τράβα μη φωνάξω το γιατρό! στρίγγλισε η γυναίκα. Tα παιδιά πιάσανε τα γιουχαΐσματα: - Oυ, ου, Παπακοκός, ου, ου, Παπακοκός, ου, ου... - Bζζζτ νταν! σφύριξε μια πέτρα και βρήκε στην άκρη τη μικρή ταμπέλα με την επιγραφή: "X. Παπακωστόπουλος, Iατρός". - Tώρα θα δείτε, βρωμόπαιδα! τους φοβέρισε και μπήκε με ορμή δίνοντας μια της πόρτας. - Bρε να πάρ η... O γιατρός ξέρει τον πατέρα μου, είπε κάποιος από την παρέα. - Eμπρός, μαρς! πρόσταξε ο αρχηγός. (από την αρχή του κειμένου)