Γιατροσόφια 16ου αιώνα

Κατά το 16ο αιώνα, όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη οι επιστήμες βρίσκονται σε άνθηση, η ιατρική αποδεσμεύεται από το δογματισμό του παρελθόντος και μπαίνει σε νέες βάσεις. Ο ελλαδικός χώρος την εποχή αυτή τουρκοκρατείται και, όπως είναι γνωστό, η επιστημονική παιδεία είναι ανύπαρκτη. Ο ελληνισμός της διασποράς, ωστόσο, ακολουθώντας τα ευρωπαϊκά δεδομένα, γίνεται μέτοχος των επιστημονικών επιτευγμάτων της εποχής, πολλοί από τους ομογενείς σπουδάζουν την ιατρική επιστήμη και διαπρέπουν στον επιστημονικό τους τομέα. Στον τουρκοκρατούμενο ελληνισμό υπάρχει κατά την περίοδο αυτή ένας περιορισμένος αριθμός γιατρών και φυσικά απουσιάζει η οργανωμένη περίθαλψη. Έτσι το προβάδισμα έχει η λαϊκή ιατρική, που την ασκούσαν διάφοροι κατά τόπους εμπειρικοί, κυρίως, γιατροί. Φυσικά, λαϊκή ιατρική, κοινώς γιατροσόφια, δε σήμαινε αναγκαστικά εικασίες απαίδευτων ανθρώπων. Αλλωστε μπορεί ο ελληνισμός να ήταν σκλαβωμένος, αλλά η μακραίωνη πολιτιστική του παράδοση, η πνευματική του παιδεία σε όλες τις επιστήμες και στην ιατρική είχαν βαθιές ρίζες. Τόσο στα ομηρικά έπη, όσο και στον Ηρόδοτο υπάρχουν αναφορές γιατρών και θεραπειών που εφαρμόζονταν, για την ίαση ασθενών. Ο Παιήονας θεραπεύει τον Αρη βάζοντας πάνω στην πληγή του βότανα, ενώ με βότανα, το νηπενθές και το μώλυ, αντιμετωπίζουν τόσο η Ελένη στη Σπάρτη τη θλίψη των καλεσμένων της που θρηνούν για το χαμένο Οδυσσέα, όσο και ο Οδυσσέας τα μάγια της Κίρκης. Ο Ηρόδοτος μάλιστα αναφέρει στις Ιστορίες του (ΙΙ, 84) ότι στην Αίγυπτο υπήρχαν ιερείς γιατροί, που αποκτούσαν τις ιατρικές τους γνώσεις σε σχολές που υπήρχαν στους χώρους λατρείας και ήταν χωρισμένοι σε ειδικότητες. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)