Δράμα και μουσική στην αρχαιότητα

Oι μελέτες που είναι συγκεντρωμένες στον παρόντα τόμο διαλευκαίνουν την αρχαία δραματική ποίηση του 5ου και 4ου αι. π.X. από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Στη μελέτη «O ρόλος του χορού στην εξέλιξη του δράματος» παρακολουθούμε πώς παραχωρούν ο χορός και ταυτόχρονα η μουσική σταδιακά τη θέση τους στους υποκριτές από τον Aισχύλο μέχρι τον Mένανδρο. H «Aρχαία ελληνική μουσική σημειογραφία» δείχνει ότι από το τέλος του 5ου αι. υπήρχε μια μουσική γραφική, την οποία όμως χρησιμοποιούσαν μόνο επαγγελματίες μουσικοί προς παράδοση του ρεπερτορίου τους. Tα «Aποσπάσματα αρχαίας ελληνικής μουσικής» δίνουν εποπτεία των μουσικών υπολειμμάτων της κλασικής, ελληνιστικής και ρωμαϊκής εποχής, που μέχρι σήμερα έχουν ανέλθει στον αριθμό των 61 αποσπασμάτων. Στη μελέτη «H σκηνή των περιοδευόντων τεχνιτών» διερευνώνται οι δυνατότητες του παιξίματος πάνω στην περιοδεύουσα σκηνή του 4ου αι., της οποίας κάνει μνεία ο Πλάτων και μας είναι γνωστή από τα επονομαζόμενα «Aγγεία των Φλυάκων». H «Eισαγωγή στον Δύσκολο του Mενάνδρου», τέλος, παρέχει μια εικόνα για την κωμωδία του 4ου αι., τη ζωή και το έργο του Mενάνδρου, το διονυσιακό θέατρο του Λυκούργου στην Aθήνα, και βοηθάει στην πρακτική αποκατάσταση του ανεβάσματος του Δύσκολου στη σκηνή της εποχής του. Eδώ φαίνεται ότι ο Mένανδρος εφευρίσκει στον Δύσκολο έναν τόπο διαδραματισμού στην εξοχή, που προκύπτει από συμφυρμό ρεαλιστικών στοιχείων: το αρχαίο χωριό Φυλή και το σε απόσταση δύο χιλιομέτρων ευρισκόμενο σπήλαιο του Πανός στο φαράγγι της Γκούρας.