Η ανθρώπινη φύση, το χαμένο παράδειγμα

Από την εποχή του Δαρβίνου, παραδεχόμαστε ότι είμαστε παιδιά των πρωτευόντων, αλλά όχι ότι είμαστε πρωτεύοντα και εμείς οι ίδιοι. Είμαστε πεπεισμένοι ότι, καθώς κατεβήκαμε το τροπικό γενεαλογικό δέντρο όπου ζούσε ο πρόγονός μας, ξεφύγαμε για πάντα απ αυτό, για να οικοδομήσουμε για τους εαυτούς μας και έξω από τη φύση, το ανεξάρτητο βασίλειο του πολιτισμού. Το δικό μας πεπρωμένο είναι προφανώς ιδιαίτερο σε σχέση με το πεπρωμένο των ζώων, συμπεριλαμβανομένων και των πρωτευόντων, τα οποία εξημερώσαμε, υποβιβάσαμε, διώξαμε, βάλαμε στο κλουβί ή σε ρεζέρβες· είμαστε εμείς που ιδρύσαμε πόλεις από πέτρα και ατσάλι, που εφηύραμε τις μηχανές, που συνθέσαμε ποιήματα και συμφωνίες, που ταξιδέψαμε στο Διάστημα· πώς να μην πιστέψουμε ότι, αν και βγήκαμε από τη φύση, δεν γίναμε, από κει και πέρα, έξω-φυσικοί και υπερφυσικοί; Από την εποχή του Καρτέσιου, σκεφτόμαστε ενάντια στη φύση, βέβαιοι ότι η αποστολή μας είναι να την εξουσιάσουμε, να την υποτάξουμε, να την κατακτήσουμε... [...]