Ένας Αμερικάνος ταξιδεύει στη Βρετανία

Τρέφω τον μεγαλύτερο σεβασμό για το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και τα οχτακόσια χρόνια ακούραστης πνευματικής δραστηριότητάς του, μα πρέπει να ομολογήσω πως δεν γνωρίζω σε τι ακριβώς χρησιμεύει πλέον, τώρα που η Βρετανία δεν έχει πια ανάγκη από διοικητές αποικιών που να είναι ετοιμόλογοι και στα λατινικά. Οι Βρετανοί τρέφουν την αυταπάτη πως η Βρετανία είναι ένα μοναχικό νησί στη μέση ενός άδειου πράσινου πελάγους. Ναι, ναι, το ξέρω πως όλοι έχετε υπόψη σας πως υπάρχει μια μεγάλη έκταση γης εκεί κοντά που λέγεται Ευρώπη, όπου πρέπει να πηγαίνει κανείς πότε πότε για να τσακίζει τον Γερμανό εχθρό ή για να κάνει διακοπές στη Μεσόγειο, αλλά δεν είναι κάπου κοντά, σε μετρήσιμη απόσταση, όπως είναι, ας πούμε, το Disney World. Αν η ιδέα κάποιου για την παγκόσμια γεωγραφία διαμορφωνόταν εξ ολοκλήρου απ αυτά που διάβαζε στις βρετανικές εφημερίδες και έβλεπε στη βρετανική τηλεόραση, δεν θα μπορούσε παρά να συμπεράνει πως η Αμερική είναι κοντά στην Ιρλανδία, η Γαλλία και η Γερμανία βρίσκονται σχεδόν δίπλα στις Αζόρες, ότι η Αυστραλία καταλαμβάνει μια εύκρατη περιοχή κάπου στη Μέση Ανατολή και πως πάνω κάτω όλα τα υπόλοιπα κράτη είτε είναι μυθικά (βλέπε Μπουρούντι, Ελ Σαλβαδόρ, Μογγολία και Μπουτάν) ή μπορεί να τα επισκεφτεί κανείς μόνο με διαστημόπλοιο.