Μικρά λυρικά

Σκέφτηκα πως οι λάμψεις των αρχαίων λυρικών στίχων είναι σαν των αστεριών που βλέπουμε εμείς μια ζωή ολόκληρη, κι οι πεζοί επιστήμονες υποστηρίζουν χαιρέκακα πως μπορεί και να χουν σβήσει προ αμνημονεύτων ετών, πως φταίει ο χρόνος και τα παιχνίδια του για την οφθαλμαπάτη αυτή. Ωραία: Χωρίς επιστήμονες, λοιπόν, χωρίς δικαιολογίες! Εγώ πιστεύω στον Θεό, σαν Ιππώναξ, σαν Αλκμάν, σαν Αρχίλοχος, με χίλιους-δυο, σωτήριους τρόπους. Αν ο Θεός δεν υπάρχει, το λάθος δεν είναι δικό μου, είναι δικό του, λέω λοιπόν, ο έξυπνος. Αφεθείτε κι εσείς, όσοι πιστοί προσέλθετε, στον ήρεμο κυματισμό της λυρικής, ρεμπέτικης ποίησης, πάνω από τη σύμβαση του χρόνου, πάνω από τα κωμικοτραγικά εμπόδια των φιλολόγων και τις νεοελληνικές τρικλοποδιές των εγωισμών. Οι στίχοι αυτοί είναι οι τελευταίοι, αλλά κι οι πρώτοι. Σαν μαγικά χαλιά πάνε πάνω από τους σαθρούς χωρισμούς των εποχών. Πάνε παντού, σαν Απόστολοι Πέτροι, σε όλες τις ξεχασμένες επαρχίες της εσωτερικής μας αυτοκρατορίας των αισθημάτων, σε όλες τις εύθραυστες Ελλάδες, που ακολουθούν με εμπιστοσύνη, σαν προσκοπάκια, η μια την άλλη μέσα μας.