Αγορά συναλλάγματος και ιδιωτικοποίηση του κινδύνου

Στις αρχές της δεκαετίας του 70 (Αύγουστος του 1971) ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ρ. Νίξον απογόρευσε την αγοραπωλησία χρυσού, προκαλώντας την αρχή του τέλους του συστήματος ισοτιμιών που είχαν καθιερωθεί στο Bretton Woods το 1944. Η πράξη αυτή οδήγησε στην υιοθέτηση του συστήματος κυμαινόμενων ισοτιμιών, βασικό χαρακτηριστικό του οποίου είναι η ιδιωτικοποίηση του συναλλαγματικού κινδύνου. Η σημασία του γεγονότος αυτού έγκειται στο ότι ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας αναλαμβάνει ο ίδιος την ευθύνη των επιχειρηματικών του αποφάσεων όσον αφορά στο συναλλαγματικό κίνδυνο. Αμεση συνέπεια του προηγούμενου γεγονότος ήταν η γέννηση του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού συστήματος, χαρακτηριστικά του οποίου είναι η ελεύθερη κίνηση των κεφαλαιακών ροών διαμέσου της απορρύθμισης και αποκανονικοποίησης των πλαισίων λειτουργίας του, η ευρύτατη πρακτική arbitrage και τα πολύπλοκα συστήματα κάλυψης κινδύνων, τα οποία ως επί το πλείστον μετατρέπονται και λειτουργούν ως κερδοσκοπικά συστήματα. Η καινοτομικότητα του χρηματοπιστωτικού τομέα, δημιουργώντας νέες χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες, μετέβαλε τον τρόπο χρηματοδότησης των βιομηχανικών και εμπορικών δραστηριοτήτων, ενώ συγχρόνως διαφοροποίησε αντίστοιχα τη διαχείριση των οικονομικών δραστηριοτήτων των νοικοκυριών. [...]