Μήδεια

Η τραγωδία της «Μήδειας», αυτό το πιο ερωτικό έργο που γράφτηκε ποτέ, είναι ένα κείμενο εφιαλτικά στεγνό: σε καμία λέξη της Μήδειας δεν ακούμε τον παραμικρό ερωτικό ήχο, η μόνη τρυφερότητα που υγραίνει τον ξερό της λόγο είναι όταν μιλάει για τα παιδιά της. Υπάρχει μονάχα θυμός. Τίποτε άλλο. Με απέραντο θυμό, αλλά και με ψυχραιμία, απεργάζεται την καταστροφή του Ιάσονα: θα σκοτώσει τη νέα του γυναίκα και τον πατέρα της, αλλά θα σκοτώσει και τα παιδιά της, που είναι παιδιά του Ιάσονα. Αυτή δεύτερη απόφασή της είναι από την αρχή παρμένη, η Τροφός, το έχει αμέσως καταλάβει, μας το έχει κιόλας πει πριν η Μήδεια μιλήσει για τα σχέδια της. Τι είναι όλη αυτή η ασυγκράτητη μανία της αφανισμού -τιμωρία, εκδίκηση, δικαιοσύνη; Πόνος και «διευρυμένη» αυτοκτονία, όπου ο αυτοκτόνος παρασύρει στον θάνατό του όλους τους αγαπημένους; Και από πού προέρχεται - από τη ζήλια, τον ξεπεσμό και την ταπείνωση, τον πανικό της εξορίας; Από τις άχρηστες θυσίες της, από τη μάταιη ερωτική της γενναιότητα; Όλα αυτά, ένα προς ένα, τα προφέρει ή τα υπονοεί η Μήδεια μπροστά στον Χορό, μπροστά στον Ιάσονα, μπροστά μας. Αυτή η ανάληψη, στο τέλος, της Μήδειας στον ουρανό, πάνω στο άρμα με τους φτερωτούς δράκοντες, είναι μια φαντασμαγορία που αποφασίζει ξαφνικά ο ποιητής να της χαρίσει. Σημαίνει τον ερωτικό της θρίαμβο.