Agenda 2007, Τα απορρίμματα

Ένας από τους σημαντικότερους γλύπτες του 20ου αιώνα, ο Μπρανκούζι (1876-1957), έλεγε ότι: "το δύσκολο δεν είναι να φτιάξεις ένα αντικείμενο, αλλά το δύσκολο είναι να κατορθώσεις να βρεθείς στην κατάλληλη εκείνη πνευματική κατάσταση που θα σου επιτρέψει να το φτιάξεις". Μου είναι πολύ δύσκολο να ξεκινήσω να ζωγραφίζω ένα πίνακα. Κάνω λοιπόν συνέχεια σχέδια σε χαρτί, ώστε να καθυστερώ αυτό το βάσανο. Απειρα σχέδια μικρών διαστάσεων που απαιτούν μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να παραχθούν. Έτσι αισθάνομαι ότι κερδίζω χρόνο. Μπορεί όμως και να χάνω... Είναι σα να μπαίνεις σε μια κρύα θάλασσα και να ρίχνεις λίγο νερό επάνω σου πριν βουτήξεις. Χρειάζεσαι μια περίοδο προσαρμογής στη χαμηλή θερμοκρασία. Αλλοι πάλι βουτούν κατευθείαν... Αυτά τα σχεδιάκια θα τα παρομοίαζα με τις πρόβες του ηθοποιού, με την προπόνηση του αθλητή ή ακόμα καλύτερα με τα ...προκαταρκτικά του σεξ! Περνούνε έτσι ώρες και μέρες μέχρι να πιάσω τα πινέλα. Μέχρι τότε όμως έχουν σχεδιαστεί δεκάδες γρήγορα σκίτσα. Ακόμη και όταν ζωγραφίζω, στα ολιγόλεπτα διαλείμματα για ένα τσιγαράκι, πάντα κάτι θα εξακολουθώ να σημειώνω σχεδιάζοντας. Μια "φλασιά", μια στιγμιαία ιδέα, μια διόρθωση που χρειάζεται ο πίνακας, μια λεπτομέρεια, μια κίνηση... Τα σχέδια αυτά αισθάνομαι ότι κάνουν καλό στην υγεία μου, ότι είναι η ισορροπία μου και η χαλάρωση μου όταν η ζωγραφική μου επιτίθεται με άγρια διάθεση να φάει τα σωθικά μου! Γι αυτό πάντα τα σέβομαι και τα συγκεντρώνω... Είναι σαν τα ξύσματα ενός μολυβιού. Είναι σαν τα απορρίμματα κάθε κουραστικής δημιουργικής μέρας... Ίσως πάλι είναι και σημαντικότερα από τα έργα που ζωγραφίζω. Δεν ξέρω... Η νεκροψία θα δείξει! Τα σχέδια μου είναι οι σχεδίες μου, είναι η ελευθερία μου, είναι οι ηδονικές στιγμές της απάτης μου προς την "συζυγική" σχέση που έχω με την ψυχοφθόρα ζωγραφική. Έτσι κι αλλιώς, επιστρέφω ανανεωμένος πάντα σ αυτήν. Γιατί είναι το λιμάνι μου και μ αυτόν τον τρόπο δεν την έχω βαρεθεί ακόμα... Δεν εκθέτω τα σχέδια μου και δεν τα εμπορεύομαι. Τα εκδίδω σαν ένα φόρο τιμής στον πολύτιμο "χαμένο" χρόνο μου. (Τάσος Παυλόπουλος, Οκτώβριος 2005)