Το ακορντεόν του δειλινού

Ποια χρώματα ταιριάζουν στα τοπία της σιωπής, τα σβησμένα από τη νοσταλγία κάποιου ξεχασμένου ακορντεόν; Ποτέ δεν το μαθε κι ας πάλευε χρόνια στην τρικυμισμένη τους γαλήνη. Ώσπου ένα πρωί αντίκρισε μια άδεια εικόνα στο κάδρο, μια θολή προσωπογραφία στον καθρέφτη. Μπήκε στο τρένο αφήνοντας πίσω του τα γυμνά χρόνια, αντέστρεψε την κλεψύδρα κι έφυγε για τ όνειρο. Μέσα από την καταχνιά της μνήμης έψαχνε τα ίχνη, τα χαμένα λόγια, τα κρυφά χαμόγελα, υδατογραφίες του χτες, κομμάτια από τη ζωή του... Κρατούσε ακόμα άραγε η φλόγα της αγάπης; Θα βρισκε ανοιχτή την αγκαλιά της ή το σύννεφο είχε σκιάσει για πάντα το βλέμμα της; Μετέωρη επιστροφή πριν από την τελευταία σελίδα, κι η αντάμωση μια στιγμή αιωνιότητας. Ύστερα, το νήμα της θύμησης άρχισε να ξετυλίγει έρωτες και πάθη παλιά. Μπορεί όποιος πόνεσε να συγχωρήσει; Τι γίνεται όταν τελειώσει η σιωπή;