Ματαρόα σε δυο φωνές

[...] Μεταξύ των άλλων πρωτοβουλιών που ανέλαβε ήταν και τα σχέδια που υπέβαλε στο γαλλικό Υπουργείο Εξωτερικών για αποστολή Ελλήνων σπουδαστών στο Παρίσι με υποτροφίες του γαλλικού κράτους. Μια πρωτοβουλία σωτήρια όχι μόνο γιατί έσωσε κυριολεκτικά τη ζωή εκείνων που επελέγησαν, νέων που προέρχονταν από τον αριστερό και αντιστασιακό χώρο, αλλά και γιατί πολλοί απ αυτούς επρόκειτο να πρωταγωνιστήσουν στον διεθνή στίβο του πολιτισμού και των επιστημών. Οι περισσότεροι από τους επιλεγέντες επιβιβάστηκαν στο θρυλικό "Ματαρόα", το πλοίο-σύμβολο μιας γενιάς, που έφυγε από τον Πειραιά τον Δεκέμβρη του 1945: πίσω τους άφησαν μια χώρα ερειπωμένη, ζωές σακατεμένες, όνειρα τραυματισμένα. Μπροστά τους ανοιγόταν ένα μέλλον που προς στιγμήν είχε μονάχα ένα όνομα: ξενητιά... Μια εμπειρία κοινή για όλους εκείνους τους νέους που, αφήνοντας πίσω τους τη στάχτη του Παγκοσμίου Πολέμου, αναγκάστηκαν να ξαναμάθουν να συλλαβίζουν τον κόσμο· ξεριζωμένοι... Το κείμενο της Μιμίκας Κρανάκη αποτυπώνει τις πρώτες μέρες της ζωής στο Παρίσι: τις μέρες της σιωπής, της μοναξιάς, της αναζήτησης. Ένα σύντομο, υπαινικτικό οδοιπορικό: ένας μονόλογος δε δυο φωνές. Δημήτρης Αρβανιτάκης