Στο φως της κρίσης του Θεού

Ίσως ακούγεται παράξενο ότι μέσα στην Εκκλησία κηρύσσσουμε το Ευαγγέλιο της Κρίσεως. Κι όμως, αυτό κάνουμε. Ομολογούμε ότι η Ημέρα του Κυρίου δεν είναι φόβος, αλλά ελπίδα, και δηλώνουμε μαζί με όλη την Εκκλησία: "Αμήν, ναι, έρχου Κύριε Ιησού" (Αποκ.22,20). Αν αυτό δυσκολευόμαστε να το αρθρώσουμε, τότε κάτι σημαντικό λείπει από τη χριστιανική μας συνείδηση. Ό,τι κι αν λέμε, είμαστε ακόμη ειδωλολάτρες ντυμένοι με το ευαγγελικό ένδυμα. Είμαστε ακόμη χριστιανοί για τους οποίους ο Θεός είναι ένας Θεός "απ έξω", για τους οποίους ο ερχομός Του είναι σκοτάδι και φόβος, και του Οποίου η Κρίση δεν είναι η λύτρωσή μας, αλλά η καταδίκη μας. Είμαστε χριστιανοί για τους οποίους η συνάντηση με τον Κύριο είναι ένα γεγονός τρομακτικό, και όχι αυτό που λαχταρούν, αυτό που έχει γίνει σκοπός της ζωής τους. Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε, τότε η Σαρακοστή δεν μπορεί να είναι χαρά, γιατί ή Σαρακοστή φέρνει μαζί της και Κρίση και ευθύνη: κρίνουμε τον εαυτό μας για να τον αλλάξουμε, ώστε να μπορέσει να φθάσει στην Ημέρα του Κυρίου, στην Ανάσταση, με καρδιά ανοιχτή, με πίστη, έτοιμος να πανηγυρίσει το γεγονός της έλευσής της. Κάθε ερχομός του Κυρίου είναι κρίση!