Ο ποιητής

Αυθαίρετος και αυτοχρισμένος Μεσσίας της χαμένης μας συγκίνησης, ο ποιητής, παίζοντας την κοσμογονική του άρπα, λειτουργεί σαν συνειδητή, αυτοδίδακτη ουτοπία, δηλαδή αυθεντική πνευματική δημιουργία μες στον τεχνοκρατούμενο κόσμο. Είναι το έπος του ανθρώπου καλλιτέχνη που εναντιώνεται σε κάθε υπέρβαση πνευματικής εξουσίας. Ο ποιητής υπερασπίζεται την παρθενικότητα του βλέμματός του από κάθε υστερόβουλη αξιοποίηση της τέχνης του. Η κοσμογονία του και η μυθοπλασία του ταυτίζονται με την ίδια αγωνία της ποίησης, με την ανάγκη για εσωτερικη αρμονία στη ζωή μας, ενώ δρομολογούνται δραματικές εξελίξεις στο χάραμα του εικοστού πρώτου αιώνα. Πρωτόγονος αισθηματίας, ντυμένος με τις λυρικές του τις προβιές και κρατώντας της ουτοπίας το τόξο, περιφέρεται σαν αισθητικός συνωμότης μέσα στα τοπία της κυβερνητικής. Αυτή του η στάση, παρ όλη την μοναχικότητά της και την αισθητική της ιδιοτέλεια, αποτελεί αντίλογο στις μαζικές ψυχώσεις της εποχής μας. Με την αισθητική του ουτοπία ο ποιητής επανακτά το χαμένο Παράδεισο της παρθενικής συγκίνησης και δημιουργίας. Π.Λ.