Ούτε καλύτερος, ούτε χειρότερος… απλά διαφορετικός

Η ανάγκη δημιουργίας ενός προγράμματος ευαισθητοποίησης για τη διαφορετικότητα προήλθε τόσο από τις αλλαγές στην ελληνική κοινωνία όσο και από την έντονη απαίτηση των ίδιων των εκπαιδευτικών που έρχονται σε αμηχανία κάθε φορά που αντιμετωπίζουν τέτοια θέματα στο σχολείο. Tα παιδιά συχνά φέρονται σκληρά και στιγματίζουν άλλα παιδιά ή ενήλικες που παρουσιάζουν κάποια μικρή απόκλιση από το μέσο όρο (πάχος, χρώμα δέρματος, χαρακτηριστικά) ως «άρρωστο», «προβληματικό», «καημένο» κ.ο.κ. Αυτός ο στιγματισμός αυξάνει τα προβλήματα ένταξης των συγκεκριμένων ατόμων στο μαθητικό σύνολο. Συνήθως, οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν λάβει την κατάλληλη εκπαίδευση ώστε να αναγνωρίζουν τις δυσκολίες που επιφέρει μια ασθένεια ή αναπηρία, ούτε έχουν ευαισθητοποιηθεί όσον αφορά τη συμπεριφορά απέναντι σε άτομα που είναι διαφορετικά. Μέσα από την υλοποίηση του συγκεκριμένου προγράμματος θα μπορέσουν να συζητήσουν με τα ίδια τα παιδιά, εκείνα ακριβώς τα προβλήματα που, κατά κανόνα, δεν συζητιούνται και που συχνά κάνουν ένα παιδί να απομονώνεται και μερικές φορές να αυτοκαταστρέφεται.