Χωρίς να φοβάμαι τίποτα πια

"Ένας Λονδρέζος, ηλικίας από εξήντα δύο και πάνω, πέθανε χτες. [...] Ύστερα από ένα αργό και ενδεές επαγγελματικό ξεκίνημα, σημείωσε μεγαλύτερη επιτυχία απ ό,τι περίμενε. Ύστερα από ένα αργό και επισφαλές συναισθηματικό ξεκίνημα, πέτυχε όση ευτυχία του επέτρεπε η φύση του. Παρά την εγωιστική φύση των γονιδίων του, απέτυχε -ή μάλλον αρνήθηκε- να τα κληροδοτήσει, πιστεύοντας μάλιστα ότι η άρνησή του συνιστούσε πράξη ελεύθερης βούλησης ενώπιον του βιολογικού ντετερμινισμού. Έγραφε βιβλία, ώσπου πέθανε. [...] Δεν είχε πρόβλημα να μένει μόνος του, φτάνει να ήταν σίγουρος ότι αυτή η μοναχικότητα θα λάμβανε τέλος. Αγαπούσε τη γυναίκα του και φοβόταν το θάνατο. Δεν ακούγεται και πολύ άσχημο, ε;" Τζούλιαν Μπαρνς Ο Τζούλιαν Μπαρνς, ένας από τους λαμπρότερους σύγχρονους συγγραφείς, μας ταξιδεύει στο μυαλό και στα μονοπάτια της σκέψης του μέσα από ένα ευφυές αλλά και πολύ προσωπικό αφήγημα με θέμα τη θνητότητα, το φόβο του θανάτου, την τέχνη ως μέσο υπέρβασης του θανάτου καθώς και την ύπαρξη ή όχι θεού. "Ένα δοκίμιο στην καλύτερη του εκδοχή, διερευνητικό και ακριβές, προσωπικό και μεταφυσικό, δημοκρατικό ως προς τις φωνές, νεκρών και ζωντανών, που καλούνται να συμβουλεύσουν το συγγραφέα καθώς προσεγγίζει το ζήτημα της θνητότητας". Times Literary Supplement "Ο Μπαρνς αναλύει με τρομερή έμπνευση και διεισδυτικότητα το αναπόφευκτο του θανάτου και τις επιπτώσεις του στην ανθρώπινη ψυχή". New Statesman