Το αφανές ποίημα του Διονύσιου Σολωμού

"Η Γυναίκα της Ζάκυθος (1826-1833)" είναι ένα ιδιότυπο, λόγω της ρυθμικής του οργάνωσης ποίημα, που αποτελεί σημαντικό κόμβο για τη διαμόρφωση της ποιητικής τέχνης του Δ. Σολωμού και την ώριμη κατάκτηση του "μεικτού τρόπου", του συνδυασμού δηλαδή νεοκλασικισμού και ρομαντισμού. Η διερεύνηση της ρυθμικής οργάνωσης των στίχων του ποιήματος βρίσκεται στο κέντρο ενδιαφέροντος του παρόντος βιβλίου· η ρυθμική ωστόσο οργάνωση, που στηρίζεται στη διαπλοκή συντακτικών (σχήματα παραλληλισμών) και τονικών δεδομένων (τελικός τόνος των στίχων), μελετήθηκε εδώ και σε συνδυασμό με την αφηγηματική δομή και τη θεματική του ποιήματος. Ο Σολωμός στη "Γυναίκα της Ζάκυθος" αξιοποίησε δυνατότητες που του πρόσφερε ο "πεζόμορφος" τύπος στίχου των ποιητικών βιβλίων της "Βίβλου" και της "Υπερκάλυψης" του U. Foscolo, στην προσπάθειά του να βρει τον κατάλληλο στίχο για τα συνθετικά ποιητικά έργα της ώριμης περιόδου δημιουργίας του· στην αφετηρία των έργων αυτών (1826 κ.ε.). "Η Γυναίκα της Ζάκυθος" έδειχνε τον τρόπο με τον οποίο ο ποιητής συντόνιζε τον αφηγηματικό χαρακτήρα με τις απαιτήσεις του κάθε φορά στίχου, παρακάμπτοντας τους περιορισμούς των γνωστών (νεοκλασικών και ρομαντικών) λογοτεχνικών ειδών.