Ελληνιστική Αθήνα

Καλύπτοντας ένα εκδοτικό κενό ογδόντα χρόνων το βιβλίο του κορυφαίου επιγραφολόγου Christian Habicht συγκροτεί την εικόνα της πόλης σε μια περίοδο που μας φαίνεται σκοτεινή. Δηλαδή από τη μάχη της Χαιρώνειας το 338 π.Χ. μέχρι τη μάχη στο Ακτιο το 31 π.Χ. Στη διάρκεια των τριών αυτών αιώνων η Αθήνα κατάφερε λίγο πολύ να παρατηρήσει την αίγλη και την ισχύ της στον Ελληνιστικό Κόσμο. Το αθηναϊκό κράτος, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο αυτόνομο, διατήρησε τον έλεγχο στις εσωτερικές του υποθέσεις, ακολουθώντας μια πολιτική -συχνά καιροσκοπική- προσανατολισμένη αποκλειστικά στο δικό του συμφέρον. Παράλληλα συνεχίστηκε η ενεργή συμμετοχή των πολιτών του στην πολιτική ζωή της πόλης. Ακόμα, η πόλη εξακολουθεί να δεσπόζει στην πνευματική και καλλιτεχνική ζωή, καθώς έργα του Μένανδρου και άλλων κλασικών γίνονται γνωστά σε ολόκληρο τον κόσμο. Εντελώς μοναδικό, όμως, είναι στην Αθήνα το επίπεδο ενασχόλησης με τη φιλοσοφία. Οι σχολές του Ζήνωνα και του Επίκουρου, ιδρυμένες στα τέλη του 4ου αιώνα, συναγωνίζονται εκείνες του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη και προσελκύουν μαθητές από ολόκληρη τη Μεσόγειο.