Ως εκ θαύματος [1]

...Κάπως έτσι μεγαλώσαμε... σαν ένα στοίχημα κόντρα σε κανόνες που δεν ίσχυαν, ενός συστήματος που δεν υπήρχε. Ευτυχώς, όμως, τα καλύτερα παιδιά που κάναμε παρέα μάς έκαναν να νιώθουμε ότι δεν ήμαστε μόνοι, ακόμα κι όταν μας έζωναν τα φίδια μ εκείνο το "ανεπαισθήτως μ έκλεισαν από τον κόσμο έξω" του Αλεξανδρινού, καίτοι είχαμε ακούσει και κρότους χτιστών και ήχους μαστόρων...

// Κ. Τ.