Η κοινωνιολογία της μουσικής

Η γλώσσα της μουσικής είναι αρκετά διαφορετική από την προθετική γλώσσα. Περιέχει μια θεολογική διάσταση. Αυτό που έχει να πει αποκαλύπτεται και ταυτόχρονα κρύβεται. Ιδέα της είναι το θείο ´Ονομα στο οποίο έχει δοθεί σχήμα. Είναι απομυθολογικοποιημένη προσευχή, απαλλαγμένη από κάθε στοιχείο μαγικής αποτελεσματικότητας. Είναι η ανθρώπινη προσπάθεια - καταδικασμένη όπως πάντα - να ονομαστεί το ´Ονομα, όχι να μεταδόσει νοήματα...Η ερμηνεία είναι ουσιώδης τόσο για τη μουσική όσο και για τη γλώσσα, αλλά με διαφορετικούς τρόπους. Το να ερμηνεύεις τη γλώσσα σημαίνει: να κατανοείς τη γλώσσα. Η μουσική ερμηνεία είναι τέλεση, η οποία, ως σύνθεση, διατηρεί τη συγγένειά της με τη γλώσσα ενώ εξαλείφει κάθε ειδική ομοιότητα. Ιδού γιατί η ιδέα της ερμηνείας δεν είναι ένα τυχαίο κατηγόρημα της μουσικής, αλλά αναπόσπαστο τμήμα της. Το να παίζεις σωστά τη μουσική σημαίνει πρώτα και κύρια να μιλάς σωστά τη γλώσσα της. Αυτό από μόνο του καλεί σε μίμηση, όχι σε μια διαδικασία αποκρυπτογράφησης. Η μουσική αποκαλύπτει τον εαυτό της μόνο μέσα στη μιμητική πρακτική, η οποία ομολογουμένως μπορεί να συμβεί σιωπηρά μέσα στη φαντασία, κατ´αναλογίαν προς τη σιωπηρή ανάγνωση. Ποτέ δεν ενδίδει σε μια διερεύνηση η οποία θα την ερμήνευε ανεξάρτητα από την εκπλήρωση. Αν αναζητούσαμε μια συγκρίσιμη πράξη στις προθετικές γλώσσες, αυτή θα ήταν η πράξη της μεταγραφής ενός κειμένου μάλλον παρά της αποκωδικοποίησης του νοήματός του.