Μια Σουηδέζα στην Ελλάδα του 19ου αιώνα

"... Ομολογώ, ότι οι εντυπώσεις... που έχω αποκομίσει από τη ζωή και τα πράγματα θα με έκαναν σχεδόν να φοβάμαι να παραμείνω εδώ για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Να φοβάμαι ότι, κάτω απ αυτόν τον ολύμπιο ουρανό και τη θεϊκή πανήγυρι που προσφέρεται στις αισθήσεις, θα ήταν δυνατό -όχι να ξεχάσω- αλλά να μου αμβλυνθεί η αίσθηση του στόχου, της αντίληψης για τη ζωή, για τα οποία ο Θεάνθρωπος έζησε, πέθανε και αναστήθηκε από τους νεκρούς. Αυτοί που δεν αντέχουν το δυνατό κρασί, δεν πρέπει να πίνουν. Γι αυτό θέλω να εγκαταλείψω σύντομα την Ελλάδα και να επιστρέψω στη βορεινή μου πατρίδα, που ο συννεφιασμένος της ουρανός, οι μακρείς χειμώνες κτλ, δεν μας παραπλανούν να πιστεύουμε ότι η ζωή είναι τόσο γοητευτική κι ωραία. Ωστόσο, χαίρομαι που μπορώ να πω στους συμπατριώτες μου, άνδρες και γυναίκες εκεί πάνω στο μακρινό Βορρά τα εξής: αν κάποιος από σας υποφέρει στην ψυχή ή στο σώμα εξαιτίας του βόρειου ψύχους ή από τα βάρη της ζωής, τότε στείλτε τον εδώ κάτω!... Εδώ που ο αέρας είναι καθαρός σαν τον άνεμο της ελευθερίας, ο ουρανός ασυννέφιαστος σαν την κατοικία των θεών. Εδώ, που οι ναοί και τα εκκλησάκια πάνω στους βράχους στρέφουν το βλέμμα τους προς τον ουρανό, όπου βουνά και πελάγη ανοίγουν πλατιούς, πολύχρωμους ορίζοντες για το μάτι, τη σκέψη και τις αισθήσεις, εδώ που η ζωή σφύζει από ελπίδα, παρελθόν, παρόν και μέλλον!...".